Haberler

Covid ile ilgili görüşleri nedeniyle ciddi itibar kaybına uğrayan İrlandalı şarkıcı Van Morrison yeni albümü için siyaseti bir kenara bıraktı. The İndependent yazarı Louis Chilton, müzik tarihinin en iyilerinden birinin garip düşüşünü değerlendiriyor. 03.10.2024

Van Morrison gibi yaşayan başka bir müzisyen yok. 79 yaşındaki müzisyen artık neredeyse folklorik bir figür, müzik dünyasındaki hemen hemen herkesin paylaşacağı kendine özgü bir Van Morrison hikayesi olan o kadar tuhaf ve belirli huysuzlukları olan bir huysuz.

Değişken, sıklıkla işlevsiz davranışları milyonlarca anekdot doğurdu - bazıları komik, bazıları şaşırtıcı, bazıları kesinlikle uydurma. (Yıllar önce bir radyo programında, birinin Morrison'ın düğününü yaptığı mekanda oturup gazete okuduğunu iddia ettiğini hatırlıyorum; şarkıcının, düğün fotoğraflarının arka planında somurtkan bir şekilde resmedildiği söyleniyordu.) Ve yine de, Rhythm and Blues'un neşeli, geniş bir kolu olan Morrison'ın müziği, aşkınlıktan başka bir şey değil. Bir dakika grup arkadaşlarını imkânsız bir mükemmeliyetçilikle terörize ederken, bir sonraki dakika sanki kadim bir büyüyü kanalize eden bir sesle "böyle günlerin" güzelliğinden bahsediyordu.

En azından eskiden durum böyleydi. İrlandalı şarkıcının son albümü New Arrangements and Duets -bu hafta çıkan 46. stüdyo albümü- Van Morrison'ın geç dönem ne demek istediğini hatırlatıyor. Müzikal olarak yetenekli ama asansörde çalınmaya hazır düetler, geri dönüş cover'ları ve yeniden kaydedilmiş orijinallerden oluşan bu miksin, onun önceki parlaklığının çok gerisinde kaldığı görülüyor. Morrison'ın eski kataloğundaki en kötü kayıt kesinlikle bu değil: Bu onursuzluk, "They Own the Media" ve "Fodder for the Masses" gibi gerçek protest şarkıları içeren Morrison'ın kasvetli pandemi sonrası albümlerine gidebilir. Ya da belki de istenmeyen bir plak sözleşmesini huysuzca yerine getirmek için kaydettiği 30'dan fazla saçma şarkıya, şu anda Spotify'da The Infamous Contractual Obligation Recordings Of '67 başlığı altında mevcuttur. (Ne hayal ediyorsanız - bir şekilde bundan daha tuhaf.) Her durumda, New Arrangements and Duets Morrison için yeni bir dip noktası değil. Ancak on yıllardır süren bir düşüşün devamı: hayati ve büyüleyici bir şeyden ağırbaşlı ve nihayetinde vazgeçilebilir bir şeye doğru bir kariyerin sona ermesi.

İtiraf etsin ya da etmesin, Morrison'ın son albümü son birkaç yıla damgasını vurma girişimi gibi okunuyor. Covid sırasında, imajı epey darbe aldı; dogmatik anti-kuruluş ve karantina karşıtı patlamaları (ki ısrarla aşı karşıtlığıyla eşdeğer olmadığını söyledi) şarkı sözlerine ve sahne performanslarına yansıdı. Genellikle fahiş bilet fiyatlarıyla büyük mekânlarda performans göstermeye devam etti. Ancak tepkiler, itibarının efsanevi bir şekilde huysuz olmaktan tamamen toksik olmaya doğru kaymasına neden olma riski taşıyordu.

Buna karşılık, New Arrangements and Duets uysal ve apolitiktir ve -önemli bir şekilde- pandemiden önce kaydedilmiştir. Eski büyük grup cover'ları Morrison'ı asla müziğin ana akımına geri getirmeyecek, ancak sadık hayranları arasında bu albüm, radikal pandemi yeniden markalaşmasının yarattığı kalıcı rahatsızlığın bir kısmını ortadan kaldırabilir.

Louis Chilton