Hatay Valiliği sırasında vefat eden eski Trabzon Valisi İsmet Gürbüz Civelek'ten sonra ilk kez bir Trabzon valisinin bu kadar geniş katılmlı bir toplantısına tanık oldum dün valilik toplantı salonunda. Ressamından müzisyenine, karikatüristinden yazarına kadar hemen hemen herkes bu toplantıdaydı.

Ben toplantıya Trabzon Devlet Tiyatrosu'nu ve Mavi Nota Müzik Gazetesi'ni temsilen katıldım.

Tabii amaç ortada. Bunu ayrıca dile getirmeye bilmem gerek var mı?

Gelin bu soruma "gerek var "diyerek belli olan amacı iyice açalım:

Tabii önce "tanışmak" diye düşünüyorum. Ardından kentin ya da ilin kültür sanat adamlarının düşüncelerini öğrenmek hatta dertlerini dinlemek.

Çok olgun bir havada başladı toplantı. Her ne kadar toplantı yöneticisi Mehmet Şentürk'ün kişisel polemiklere girilmemesi, seviyenin düşürülmemesi konusundaki uyarısına rağmen bazan yer yer kişiselliğe inildi.

Toplantıda söz alan konuşmacıların genelde hepsi Trabzon'un bir kültür ve sanat kenti olduğunu belirtirken ve bunu özellikle vurgularken örneğin Ahmet Musaoğlu bunun aksini örnekler vererek savundu. Konuşmacıların bir çoğu sanatın ve sanatçının yalnızlığını vurgulayıp sanatçının ürettiklerinin halk tarafından desteklenmediğini dile getirdi. Buna karşılık olarak da Sayın Kenan Sarıalioğlu bunun aksini savunarak "ne olursa olsun sanatçı üretmeye devam eder" tezini savundu konuşmasında.

Ama toplantının genelinde başımızı kuma gömüp gerçekleri bertaraf etmeyi çok iyi becerdik.

Trabzon bir kültür ve sanat şehriydi. Evet di'li geçmiş zaman kipi kullanıyorum burada. Trabzon bir kültür ve sanat şehriydi. Alın bir de tekrar ettim.

Toplantının sonuna doğru söz aldığımda bunları söyledim zaten: Ne dedim?

Dedim ki: Trabzon Devlet Tiyatrosu 1987 yılında 450 koltukla başlamıştı tiyatro faaliyetine. Ya şimdi 330 koltukla hizmet veriyor ve çoğu zaman dolduramıyor oyunlarında salonunu. Düşünün oyun başına on dört yeni türk lirasına mal ettiği bir koltuğu iki yeni türk lirasına satamıyorsa ya da satmakta zorluk çekiyorsa bunda çok ciddi bir kültürel sorun var demektir. Trabzon Devlet Tiyatrosu yılda ortalama yüz elli oyun sergiler. Yüz elli kere yüz yirmi, on sekiz bin eder. Bu kaba bir hesapla Trabzon Devlet Tiyatrosu'nun kurulduğu günden bu yana yılda ortalama on sekiz bin seyirci kaybettiğinin hesabıdır.

Tamam ülkemizin genelinde böyle bir sorun var. Var olmasına var da işte o zaman bu gerçeği gözardı edip Trabzon kültür sanat şehridir demek deve kuşu gibi başınızı kuma gömmektir. Trabzon "sadece" bir kültür sanat şehriydi. O kadar!

Bir başka şey, düşünebiliyor musunuz? Kültür ve sanat ekseni üzerine kurulu bir toplantıda Trabzon Devlet Tiyatrosu binasının yıkılması gerekliliği üzerine söz alınabiliniyor ve bu konuşulabiliniyor. Tabii benim oldukça şiddetli bir tepkimle karşılandı bu söz. Benden başka da kimseciklerden çıt çıkmadı. Öyle ya bir kültür ve sanat toplantısında bu "çıt" çıkmayacakta haldeki kabzımalların toplantısında tartışılması gerekecek böyle bir konu. Trabzon Devlet Tieyatrosu'nun binasını yıkmak o kadar kolayki. Getirirsiniz işmakinesini oraya, iki günde yıkar enkazını da kaldırırsınız. Ama gelin görünki yeniden bir tiyatro salonunu kurmak o kadar kolay değil. Binasını bir yana bırakın Trabzon Devlet Tiyatrosu'nun şu anda kurulmuş olan alt yapısını yeniden kurmanız için bugünün parasıyla ortalama on trilyon liraya ihtiyacınız var. Bunu nasıl yapacaksanız? Yapmayı bırakın kaynağı nereden bulacaksınız. Yoksa İMF genel sekreteri ile Yeşilyurt restoranda bir gece kafları demleyip adamı üç kağıda mı getireceksiniz? Dikkat edin o sizi üç kağıda getirmesin sonra ...

Sayın Valimiz kentimizin bir kültür sitesine ihtiyacı olduğunu ve bunun teknik olarak nasıl kazandırılabileceği üzerine açıklamalarda bulundu. Bu beni çok ilgilendirmiyor. Çünkü bu teknik ve spesifik bir konu. Ancak mesleğim gereği ve diğer nedenlerden dolayı Türkiye Cumhuriyeti'nin hemen bütün illerini gezmiş, görmüş birisi olarak bu illerde yapılmış, her biri hilkat garibesi olan kültür merkezlerini biliyorum. Sahne kapısı olmayan, sanatçı soyunma odaları sahnenin üç kat yukarısında ya da aşağısında bulunan, salon girişinden salona varana kadar yüz elli basamak çıkmanız gereken, sahne asansörleri katlara tam oturmayan, kışın ısınmayan, inanılmaz mühendislik hatalarını içinde barındıran, kullanışsız, hantal ve her biri inanılmaz proje cinayetlerini içinde barındıran kültür merkezleri biliyorum  her bir ilimizde.

Bu nedenle eğer bu kente bir kültür merkezi yapılacaksa bu hataların ve eksikliklerin hiçbirini içinde barındırmamalı. Doğru ve dürüst bir bina olarak ortaya çıkarılmalı.

Ben sayın valimizden bu kent için önemli bir konuya önder olmasını arzu ediyorum. Şehir Orkestrası.

Kentimin 1938 yılından beri bir şehir orkestrası yok ne yazık ki. Ama olmayacak bir iş değil bu. Burada bana düşen bir şey varsa elimden geleni ardıma koymayacağımı herkesin bilmesini istiyorum. Bir el hareketimle bu kente gelip şehir orkestrasında görev alacak arkadaşlarımın var olduğunu belirtir herkesin önünde bu iş için çalııacağıma da söz veriyorum.

Bunlar benim toplantidaki son sözlerimdi. Daha sonra izin alıp çıkmak zorunda kaldım tiyatromdaki işim nedeniyle.

Sonuç olarak Sayın Valimizin dinamizminden umutluyum sadece. Bir de samimiyetinden...

Gerisi laf-ı güzaf.

Son bir şey daha, toplantıdaki tüm konuşulanlar hem videoya kaydedildi hemde yazılı metin olarak tutanak haline getirildi. Gerekirse dönüp tekrar tekrar okumak için...

Cuma günün görüşene değin esen kalın...