Yazılar

---

Bir Dosta MektuplarSayı: - 17.01.2006

---

Dostum,

Sana, senin dilinle, hoşlanabileceğin tarzda mektup yazmak öyle kolay ki… Biraz aşktan, hakiki aşktan, vuslat beklemeyen aşktan bahsetmek, sonra hayaller dolusu satırlar ve nihayet ümitlerle yüklü bir son. İşte sana bir mektup ki, aynı hisleri yazan kadar, okuyanın da duyduğundan emin, tesirinin müspet olduğundan şüphelenmeyecek derecede tahlili…

Bugünlerde aklıma Şevki Bey takılmış. Nereye gitsem onun Gülzârini görüyor, onun hüsranını yaşıyorum. Şarkıları dudaklarımda bir (cam) gibi yor, susuzluğu gideriyor. Hep bekleyiş, yalvarış dolu nağmeler  -biliyorum onu tatmin etmemiş ki hicranını kadehlerle susturmağa çalışmış- bana yâr olup gidiyor.

Bir asır evveli İstanbul’u düşünüyorum. Sevgiliyi kafes arkasından görebilmek, konaklarda musiki sohbetlerinde ayrı bir odadan sesini işitebilmek, sonra… Üstelik bütün imtiyazlar “feminine” cins için var, kafesler çok kapalı, sevgilinin ancak kocası için (dili) var. Zavallı Şevki! İşin bu derece dramatizasyonu herkes için değilse de, Şevki Bey için yakın bir tasvir vasıflarına haizdir zannımca.

Bunun yanı sıra bir hastalık. “Hastasın, zannım vefa mahzunusun.” Vefa mahzunluğu yanında vücudunun da ihaneti. Bu iki istikametli düşkünlüğün başlangıç seyrini kestirmek zor. Fakat tam bir sebep, netice münasebeti kurulması o derece kolay.

Rivayet ederler ki, bestekârımız çokça işrete düşkün, çok velûd, fevkalade seri beste yaparmış. Ahmet Rasim, bir gece sarhoş bir şahsın Şevki Bey olduğunu tanımasını, onu evine götürmesini, ertesi sabah kendine has sesiyle:

               “Mahzun dilimi şâd edecek sensin efendim,
                Her lâhza beni yâd edecek sensin efendim”

adlı şarkısını olduğunu yazıyor.

Nihayet, sessizce bir ölüm, Elhan dolu bir miras.

Eserlerinin bu derece sağlam kalması, unutulmaması milletimizin ruh haletini biraz aksettirmektedir. Geçende bir dost, “babasını Balkan harbinde, kardeşini İstiklal savaşında kaybetmiş biri tutup da şinanay havası söyleyecek değil ya” derken yukarıdaki hususu da teyit ediyordu.

Zamanımızdan sonrası için de endişe yersiz bence. Sağa sola bir kulak ver; kaç kişi öbürüne vefasızlıktan –iftirraktan-  zülfü yardan bahsetmektedir, göreceksin. Aman! Zülfü yâre dokunmayalım, İstanbul’dan selamlar ile vuslat ümidimizi tekrarlayalım. Gözlerinden Öperim.
                

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.