ISSN: 1301 - 3971
Günün Mesajları
♪
Kültür bakanlığı sınavında. Ankara thm koro şefi kızını aldı. Urfa korusu şefi kayın biraderini aldı. İstanbul korosu şefi oğlu ve yeğenini aldı. ilginizi çekerse detay verebilirim
ttnet arena - 09.07.2024
♪
Cumhuriyetimizin kurucusu ulu önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını saygı ve minnetle anarken, ülkemiz Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun 100. yılını en coşkun ifadelerle kutluyoruz.
Mavi Nota - 28.10.2023
♪
Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri Müzik Bölümlerinin Eğitim Programları Sorunları
Gülşah Sargın Kaptaş - 28.10.2023
♪
GEÇMİŞ OLSUN TÜRKİYE!
Mavi Nota - 07.02.2023
♪
30 yıl sonra karşılaşmak çok güzel Kurtuluş, teveccüh etmişsin çok teşekkür ederim. Nerelerdesin? Bilgi verirsen sevinirim, selamlar, sevgiler.
M.Semih Baylan - 08.01.2023
♪
Değerli Müfit hocama en içten sevgi saygılarımı iletin lütfen .Üniversite yıllarımda özel radyo yayıncılığı yaptım.1994 yılında derginin bu daldaki ödülüne layık görülmüştüm evde yıllar sonra plaketi buldum hadi bir internetten arayayım dediğimde ikinci büyük şoku yaşadım 1994 de verdiği ödülü değerli hocam arşivinde fotoğraf larımız ile yayınlamaya devam ediyor.ne büyük bir emek emeği geçen herkese en derin saygılarımı sunarım.Ne olur hocamın ellerinden benim için öpün.
Kurtuluş Çelebi - 07.01.2023
♪
18. yılımız kutlu olsun
Mavi Nota - 24.11.2022
♪
Biliyorum Cüneyt bey, yazımda da böyle bir şey demedim zaten.
editör - 20.11.2022
♪
sayın müfit bey bilgilerinizi kontrol edi 6440 sayılı cso kurulrş kanununda 4 b diye bir tanım yoktur
CÜNEYT BALKIZ - 15.11.2022
♪
Sayın Cüneyt Balkız, yazımda öncelikle bütün 4B’li sanatçıların kadroya alınmaları hususunu önemle belirtirken, bundan sonra orkestraları 6940 sayılı CSO kanunu kapsamında, DOB ve DT’de kendi kuruluş yasasına, diğer toplulukların da kendi yönetmeliklerine göre alımların gerçekleştirilmesi konusuna da önemle dikkat çektim!
editör - 13.11.2022
Tüm Mesajlar
Anket
Destekleyenlerimiz
Yazılar
Varoşlara kültür niye gitmedi? Sayı: 388 - 06.09.2007
Yirmi yaşımdayken viyolonselist Pablo Casals'ın anılarını okumuştum. Çok etkilendiğim bir bölümü vardı o kitabın; Casals bir gün ansızın, İspanya'daki fabrikalarda konserler vermeye başlar. İşçilere, köylülere... Madrid ve Barcelona'nın varoşlarında ve birçok taşra kasabasında... Benim için, viyolonselini sırtlayıp maceraya atılmış, fabrikanın ortasında 'her koşula razı', etrafında hayatında ilk defa viyolonselden Bach dinleyenler toplanmış, onların şaşkın bakışları, kimi zaman hayranlık ve mutlulukları, kimi zaman bahtiyarlık, kimi zamansa da 'kafa karışıklıkları' arasında müziğini sunan bir dâhiydi Casals... Ona olan hayranlığım, katlanmıştı artık.
ABD deki ilk yıllarımda, -yarışmayı kazandıktan ve konser hayatımın başlamasından itibaren-, çok sayıda 'okul konseri' vermek zorundaydım. Bu biraz da Amerika'daki sistemdir. Mesela Washington'da Kennedy Center da konser mi var? Oraya konserden üç gün önceden gidilir, bir ilkokul, bir lise ve bir üniversitede konser verilir, öğrencilerle sohbet edilirdi. Amerikan ilkokullarında çocuklar benden en çok 'Star Wars' film müziğini çalmamı isterlerdi. Envai çeşit soruyla karşılaştım. İçlerinde, çalmak isteyen, bana fikir danışan yetenekli ufaklıklar da olurdu... Elimden geleni yapardım. Burada söz konusu olan mantık, 'genç bir sanatçı adayı, sadece Kennedy Center mertebesine varmakla kalamaz, topluma ve gençlere de örnek olmalıdır' mantığı... Çok da doğru.
Daha sonraki yıllarda Türkiye'de de çok sayıda üniversitede ve lisede 'konser-söyleşi'lerim olmuştu. Açık söyleyeyim, bu tutum, sanatçının kendi yalnızlığı için de iyi bir 'ilaç' aynı zamanda. Hem birçok dost edindim hem de yaşıtlarıma sanatımı sunmak ben de çok güzel hisler uyandırdı.
Travmatik bir 2003
2003 yılındaki İstanbul Müzik Festivali çerçevesinde bir projem vardı; kentin varoşlarında konserler verecektim. Giriş serbest olacaktı ve ben de bu konserler karşılığında ücret talep etmemiştim. İlk aşamada beş yer belirlemiştim kafamda: Ümraniye, Gaziosmanpaşa, Avcılar, Maltepe ve Polonezköy. Sonuçta, bunlardan sadece üç tanesi gerçekleşebildi: Avcılar, Ümraniye ve bir de Bakırköy’de bir 'alışveriş merkezi'. Gaziosmanpaşa'da konser vermeye müsait tek yer bir okuldu ve bu okulun sahibiyle İKSV (İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı) başkanı -her ne sebeptense?- kavgalıydı! Oraya gidemedik... 'Polonezköy'de ise bir organizasyona girişmek zannedersem İKSV'ye zahmetli gelmişti. Avcılar ve Ümraniye'de tiyatro salonlarında çalmış ve çok memnun kalmıştım. Bakırköy'deki 'alışveriş merkezine' niye gittiğimizi ise hâlâ anlayabilmiş değilim. İKSV yetkililerinden bu projeyi her yıl genişleterek yaymalarını rica etmiştim. Çünkü İstanbul Müzik Festivali, İstanbul'undur ve Ümraniye, veya Avcılar da 'İstanbul'dur. Malum ve vahim 'bizler-onlar' ayrımına girmek, yapmamız gereken bazı şeyleri ihmal etmek bir hata olur. Nitekim oldu da. 2007 seçim sonuçlarında kanımca dayanışma eksikliğimizin de bir parça rolü var.
2003 İstanbul Müzik Festivali kapanış konserinde 'Metin Altıok Ağıtı'nın son bölümü, İKSV ve o zamanki Kültür Bakanı Erkan Mumcu tarafından sansürlenmiş, Sivas Madımak yangınına dair belgesel görüntüler yasaklanmıştı. Ben buna alınmıştım. Çünkü bu tutumu Batılı sanatçılara uygulamadıklarını düşünmekteydim. Zaten İKSV'dekileri son görüşüm olmuştur o gece. Ne yazık ki... Bakanla da mahkemelik olduk. Mahkeme ne oldu bilmiyorum...
Kumru'nun müzik müfredatı
Varoş konserleri' diyebileceğim o projeye İKSV maalesef devam etmedi. 2004 yılındaki festival kapsamında Mehmet Ali Alabora yanındaCD'leriyle Ümraniye ve Avcılar'a gitti. Çaykovski senfonilerini, Beethoven konçertolarını 'hayranlarına' anlatmaya. Ben bu yapılanı 'projemin devamı' olarak görmedim. 'Suni' buldum çünkü 'paylaşım', gerçek müzisyenlerin o andaki üretimlerinin paylaşımı olmalıydı. Daha sonraki yıllarda projenin tamamen durduğunu görünce, 'bari Mehmet Ali Alabora ile devam etselerdi' diye düşünmek zorunda kaldım. Hâlbuki Türkiye'de bu konserleri 'seve seve' yapacak pek çok, hem de çok iyi müzisyenimiz var. Gerisi sadece istemekle ilgili...
Yaklaşık 10 yıl sonra tekrar yazmaya başlamamın bir tek sebebi var. İlkokullardaki müzik dersi müfredatındaki değişiklikler. Bugün gazetede okuduklarım 'ilham' verdi; yeni müzik müfredatına göre, müzik derslerinde artık 'ilahi' dinlenilecek ve ilahilerle ilgili yorum yapılacakmış.
Benim kızım yedi yaşında, bu yıl ikiye geçti. Kızımın bu tür bir müzik dersine girmesini istemiyorum. Yanlış buluyorum.
'Din' çok başka bir felsefi tartışma bence. Ama müzik başlı başına bir 'din'dir. Müzik bugün 6 milyon yaşında. İnsanla yaşıt, hatta insandan da eski. Bunun Batı'daki son 500 yıllık 'dikey gelişim' hikâyesinin çocuğuyum ben. Öğrenmesi 10–15 yıl süren, ustalaşması 'bütün bir ömrü kapsayan', 'teknik ve estetik' müzik konularından gelme bir insanım ve bu müfredatı yanlış buluyorum. 'İstanbul okullarında 1000 konser' isimli bir projem vardı. 200 okul belirlenecek her birine beş konser götürülecek. Bir-iki öğrenim yılı içinde, 600 bin çocuğa ulaşılacaktı. Altı yüz bin çocuğun her birine beş konser. Piyano konseri olsun, keman olsun, şan, vurma sazlar konseri olsun ve belki de caz ya da rock konseri olsun. Birçok değerli sanatçının katılımıyla gerçekleştirilecek bu konserlerde mekânın ne olduğu önemli değildi; okul bahçesi, spor salonu, ders odası, fark etmez... 2002'de Türkiye'ye dönme sebebimdi bu proje; çalmadık kapı bırakmadım ama sponsor bulamadım. Toplam bütçe '1 milyon dolardı'. Biliyor musunuz, bazı konserlerin bütçe maliyetidir 1 milyon dolar. Bir gece, sadece birkaç bin İstanbullunun dinlediği 'bir tek konser'...
'İstanbul okullarında 1000 konser'i 2002'de hayata geçirseydik ve devam edebilseydik, varoşlardaki oy kullanma vaziyetini azıcık ucundan da olsa etkileyen bir sonuç bile elde edilirdi belki bugün. Konserleri istemeyen varoşlar değildi, diğer taraftı!
Tavsiye Et ♫
Yorumlar
Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.
Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.
