ISSN: 1301 - 3971
Günün Mesajları
♪
Kültür bakanlığı sınavında. Ankara thm koro şefi kızını aldı. Urfa korusu şefi kayın biraderini aldı. İstanbul korosu şefi oğlu ve yeğenini aldı. ilginizi çekerse detay verebilirim
ttnet arena - 09.07.2024
♪
Cumhuriyetimizin kurucusu ulu önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını saygı ve minnetle anarken, ülkemiz Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun 100. yılını en coşkun ifadelerle kutluyoruz.
Mavi Nota - 28.10.2023
♪
Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri Müzik Bölümlerinin Eğitim Programları Sorunları
Gülşah Sargın Kaptaş - 28.10.2023
♪
GEÇMİŞ OLSUN TÜRKİYE!
Mavi Nota - 07.02.2023
♪
30 yıl sonra karşılaşmak çok güzel Kurtuluş, teveccüh etmişsin çok teşekkür ederim. Nerelerdesin? Bilgi verirsen sevinirim, selamlar, sevgiler.
M.Semih Baylan - 08.01.2023
♪
Değerli Müfit hocama en içten sevgi saygılarımı iletin lütfen .Üniversite yıllarımda özel radyo yayıncılığı yaptım.1994 yılında derginin bu daldaki ödülüne layık görülmüştüm evde yıllar sonra plaketi buldum hadi bir internetten arayayım dediğimde ikinci büyük şoku yaşadım 1994 de verdiği ödülü değerli hocam arşivinde fotoğraf larımız ile yayınlamaya devam ediyor.ne büyük bir emek emeği geçen herkese en derin saygılarımı sunarım.Ne olur hocamın ellerinden benim için öpün.
Kurtuluş Çelebi - 07.01.2023
♪
18. yılımız kutlu olsun
Mavi Nota - 24.11.2022
♪
Biliyorum Cüneyt bey, yazımda da böyle bir şey demedim zaten.
editör - 20.11.2022
♪
sayın müfit bey bilgilerinizi kontrol edi 6440 sayılı cso kurulrş kanununda 4 b diye bir tanım yoktur
CÜNEYT BALKIZ - 15.11.2022
♪
Sayın Cüneyt Balkız, yazımda öncelikle bütün 4B’li sanatçıların kadroya alınmaları hususunu önemle belirtirken, bundan sonra orkestraları 6940 sayılı CSO kanunu kapsamında, DOB ve DT’de kendi kuruluş yasasına, diğer toplulukların da kendi yönetmeliklerine göre alımların gerçekleştirilmesi konusuna da önemle dikkat çektim!
editör - 13.11.2022
Tüm Mesajlar
Anket
Destekleyenlerimiz
Yazılar
Pink Floyd'un Parçalanmış Ruhu / David Gilmour ve Roger WatersSayı: 418 - 19.10.2007
Müzik konusunda yazmanın kolaylıkları ve zorlukları vardır. "Ben, bu müzik türünden hoşlanıyorum / hoşlanmıyorum" dediğiniz andan itibaren eleştirinizin kendince doğrultusu ortaya çıkar, yazınız bu havada sürer; kimse de tek bir kelime edemez. Ama iş, bir müzik parçasının teknik yorumuna giriyorsa çok zor bir yerdesiniz demektir; biraz sonra başınız mutlak suretle derde girecektir.Müzikle ilgili olarak bu ikinci denemem. İlkini Nils Petter Molvaer üzerine, Ekim ayında gittiğim konserden sonra kaleme almıştım. O gece gözlerimi kapatıp müziğin titreşen ses dalgaları üzerine bırakmıştım ruhumu. Böylesi bir yolculuk sırasında havada asılı duran sözcükleri toplayarak, harmanlayıp, kâğıdın üzerine bırakmak çok zor olmamıştı. Duygular derinleştikçe hissetmek kolaylaşıyor, klavyenin üzerinde parmaklar dans ediyor, ne yazacağımı düşünmek yerine, nasıl bitireceğim üzerine odaklanıyordum.
Bugün çok daha ağır; çok daha özen isteyen, bir kaç adım sonra her türlü polemik ve tartışmanın içinde kendimizi bulacağımız bir konuyla baş başayız. Bu yazı bir sonrakinin de hazırlığı niteliğinde olacak.
Demek sen
Hoşlanabileceğimi düşündün
Gösteriye katılmaktan
Hissetmek için karmaşanın ılık heyecanını
O uzay çocuğunun ışıdığı
Söyle bana senden kaçan bişey mi var güneş ışığı
Bu değil miydi görmeyi umduğun?
Eğer öğrenmek istersen bu soğuk gözlerin ardında
Tek yapman gereken pençelerinle açmaktır kendi yolunu
Bu gizlenmenin içinden
'86 sonbaharı İstanbul'a çok sert bir kış getireceğinin haberini verir gibi, ağaçlardaki tüm sararmış yaprakların saplarını dalından koparmış, çırılçıplak soymuştu.
Yalnızdım...
Sanmayın ki bu yalnızlık tercih edilen, arzulanan, yaratıcılığa götüren bir teklikten kaynaklanıyordu? Bir bedenin buz gibi havada giysisiz kalarak, her türlü dış etkiye açık hale gelmesine benziyordu. Tam tamına bu vaziyetteydim. Yukarıdaki dizelerle başlayan Alan Parker'ın The Wall isimli uzun klip / filmi böylesi bir durumdayken beni yakaladı. İstanbul kara teslim olmuştu. Son yılların en büyük kışı yaşanıyordu. Gösteri başlamıştı:
"The show must go on!"
Darbe yıllarının çocuğuyduk. Yeni düzen sanki bizleri biçimlendirmek için gelmişti. Belki bu nedenle şarkıların sözleri bizleri derinliklerimizden yakalayıp, oralarda bir yerlerde sarıp, sarmalıyor; geç kalınmış bir isyana çağırıyordu.
Büyüyüp okula gittiğimizde
Bazı öğretmenler vardı orada
Her fırsatta çocukları inciten
Alay ederek
Yaptığınız her şeyle
Ve ortaya sererek her zayıflığınızı.
Çocuklardan özenle gizleyebilmelerine rağmen
Tüm şehir çok iyi biliyordu ki
Akşamları eve döndüklerinde, şişman ve
Psikopat karıları zehrediyorlardı onlara
Yaşamlarının her anını.
Pink Floyd hayatımıza çok daha önceleri girmişti. Onun muhteşem albümü "The Wall" da öyle... Liseli günlerimizde biz de hocalarımıza haykırmak istiyorduk. Onların baskısına ve bizleri tek tip insan olarak yetiştirme gayretlerine isyan ederek.
Eğitime ihtiyacımız yok
Düşünce denetimine de ihtiyacımız yok
Sınıflarda aşağılanmaya da
Öğretmenler rahat bırakın çocukları
Hey öğretmen! Rahat bırak biz çocukları
Hepsi hepsi, yalnızca duvardaki bir başka tuğla
Hepsi hepsi, yalnızca duvardaki bir başka tuğlasın sen.
Bugün öğretmenlerin ilkokullarda ve liselerde aynı şekilde eğitime devam ettiğine şahit oluyoruz. Yirmi yıl öncenin öğrencileri, bugün büyümüşler, öğretmen olmuşlar, taze beyinleri o günlerin yöntemleriyle hizaya getirmeye çalışıyor. Eğitim konusu önemli. Ama bir başka yazının konusu. Geçiyoruz...
Aynı İtalo Calvino'nun savaş sırasında düşen bir bombanın Terralbalı Vikont Medaryo'yu ikiye bölmesini anlatan "İkiye Bölünen Vikont" öyküsündeki gibi bir kaç sene sonra Pink Floyd'un iki parçaya ayrıldığının haberini aldık. Uzun zamandır grup bünyesinde iyi ile kötü, ışık ile karanlığın çatışması gibi bir iktidar savaşı veren Pink Floyd'un kurucusu David Gilmour ile The Wall'un yaratıcısı Roger Waters artık aynı çatı altında bulunamayacağını sevenlerine duyurmuşlardı.
The Wall'ın etkisinden çıkamamış bizler için bu ayrılık çok ciddi bir sarsıntıydı. Burada bir başka şeyden söz etmek istiyorum. Yetiştirilme tarzımızdan mıdır nedir, nedense hep bir taraf tutma ihtiyacı hissediyorduk. Yaşamın karşıtların diyalektik birliği ve onların çelişkilerinden kaynaklanan motor gücü ile ilerlediğini, biri olmazsa diğerinin var olamayacağını biliyorduk; ama yine de bir saf tutuyorduk. Roger Waters "adamımızdı." Duygularımızı en iyi o ifade ediyordu ve adımlarına basarak gidiyorduk. Hemen onun tarafına geçtik. Hatta şu isim hakkı meselesi yüzünden diğerine kızdık. Adam tek başına Pink Floyd'u sırtlamıştı. Şimdi büyük haksızlığa uğramıştı.
Peş peşe albümler geldi sonra. Pink Floyd ismini devam ettirenler, biz öyle görüyorduk, A Momantary Lapse of Reason, Roger Waters da Radio K.O.A.S.'u çıkarmıştı. Her ikisini de ezberlercesine dinledik. Üzerinde tartıştık. Birini diğerine üstün tuttuk. David Gilmour'da duygu yoktu. Uçmayı yeni öğrenen acemi kuş gibi görünüyordu gözümüze.
...Ayakta tek başına duruyorum duyularım sersemleşmiş durumda
Önüne geçilemez bir çekim beni sımsıkı tutan, nasıl
Kurtulabilirim bu karşı koyulmaz kavrayıştan
Gözlerimi ayıramıyorum kuşatıcı gökten
Dilim tutulmuş ve çarpılmışım yeryüzünde tam bir uyumsuzum, ben
Buz tutuyor kanatlarımın uçları
Düşündüm, düşündüm her şeyi, gereksiz uyarıları
Tek bir kaptan yok bana evime giden yolu gösterecek
Yüküm boşaltılmış ve taşa çevrilmişim
Gerginlik içindeki bir ruh bu öğrenen uçmayı
Karaya koşullanmış fakat denemeye kararlı
Gözlerimi ayıramıyorum kuşatıcı gökten...
(Learning to fly - A Momantary Lapse of Reason)
Sonra diğer albümler geldi. Eskisi kadar taraf değildik sanki. Division Bell'de David Gilmour öyle şeyler yapmıştı ki, ister istemez bir yerlerde hata yapıp yapmadığımızı kendi kendimize sorar olmuştuk.
Şimdi burada albümleri bir kenara bırakıp başka bir şey yapacağız. Hani girişte bir müzik yazısı yazmanın zorluklarından söz etmiştik ya; şu ana kadar kimseyi rahatsız edecek bir şeyler yazmadık. Biraz zorlamaya başlayalım.
Keşke bu bir yazı olmasaydı da, dinleti şeklinde düzenlenebilseydi. O zaman ne demek istediğimi daha kolay ifade edebilirdim belki. Öncelikle Pink Floyd'u oluşturan adamlar çok yetenekliler. Çaldıkları müzik aletlerine tamamen hâkimler. Sonra, sözden çok müzikle anlatıyorlar, dertlerini; konuşuyorlar, konuşturuyorlar, çaldıklarını...
Yıllar önceydi. Şimdi Rusya Federasyonunun en doğu ucunda, günü Türkiye'den yedi saat ileride karşılayan Sakhalin'de çalışan, benim müzik altyapımda ne var ne yok bir şekilde sebebi olan bir dostumla, Türkiye'deki müzik kalitesi üzerine konuşmuştuk. Ben çok ümitliydim. O ise ümitlenmek bir tarafa, olan bitenden hiç hoşlanmıyordu. Televizyon açıktı ve ekrandaki görüntüde piyano eşliğinde pop müzik yapan genç bir Türk müzisyeni neredeyse bizim dostluğumuzu bitirme noktasına getirmişti. Ne demek istediğini anlamak için uzunca bir süre geçmesi gerekti. Hemen kestirmeden söyleyebilirim; artık ben de onun gibi düşünüyorum. Çok uzatmadan son bir şey ekleyeyim bu paragrafa, bizde müzikle uğraşanlar, çaldıkları aleti hiç bir şekilde tanımıyorlar. Birçoğu onu akor basmak için kullanıyor ki, müziğe taparcasına bağlı benim gibi biri için bu onlar adına utanılacak bir durum. Neyse...
Pink Floyd'un parçalanması sırasında benim de taraf tutmuş olmamı benzer bir şekilde utanılacak bir durum olarak ifade edebiliriz.
Roger Waters yirmi yıl önce ruhumun derinliklerine işlemişti. The Wall albümündeki Comfortably Numb isimli şarkı söz, müzik, duygu olarak her şeyi veriyordu insana. Parçanın girişi, içindeki gitar soloları, çok geri planda duran, hiç bir şekilde fark edilmeyen ama müziğe inanılmaz bir devamlılık veren viyolonsel hem bir duygusal ziyafet, hem de "bu iş nasıl yapılır" sorusunun cevabı niteliğinde, kuşkusuz. Ama sonradan fark ediyordum, öğreniyordum ki, o gitar sololarını David Gilmour yapıyordu ve söylüyordu da. Pink Floyd'un bir ruhu vardı ve o iki parçadan oluşuyordu.
Pink Floyd'u The Wall ile tanıyıp, bitirenler çok şey yitiriyorlar. 1994 yılı albümü Division Bell, ismi çok ön planlarda yer almayan; ama benim çok severek dinlediğim bir eser. Duygularımın karma karışık olduğu bir seneydi. Askere gidecektim. Üstelik komando olmuş, o yıllarda ciddi bir çatışma sahası olan Güneydoğu Anadolu'da görev yapan bir birliğin kurasını çekmiştim. Dağıtım öncesindeki on beş gün içinde yaptığım bir kaç şeyi burada elbette paylaşacağım. Kendime bir walkman satın aldım ilk olarak. Division Bell henüz piyasaya çıkmıştı. İstanbul'dan ayrılacağım günden bir gün önce, benimkine oranla çok zengin müzik arşivi olan bir başka arkadaşımın evinde sabahlıyorduk. Yaptığım iş, "oralarda" dinlemek üzere, arşivden müzik kopyalamaktı. Kopyalananlar arasında da David Gilmour'un ustalığını yansıttığı Division Bell vardı.
Dedim ya, keşke bu bir dinleti olsaydı. O zaman hemen albümü CD Player'a yerleştirir, girişte, birinci parçada yer alan müzik aletlerinin sohbetinin dinletirdim size; piyanonun başlattığı sözlere, gitarın verdiği cevabını... Sonra bir cümle daha; peşi sıra cevabı. Tedirginlik mi var? Kelimelerin bir kaç cümle sonra birbirine karıştığı, coşku ve hasret dolu kucaklaşmaya dönüşecek buluşmayı mı anlatıyordu bize?
Ya da...
Albümün kapağına baktığında insan ister istemez "David Gilmour, acaba parçalanmış Pink Floyd'un ruhunu mu anlatmak istiyor?" diye soruyor, kendi kendine. Piyano ile gitarın hemen girişte yaptığı sohbet, yıllarca bir araya gelememiş, uzak düşmüş iki dostun tedirginliklerini üzerilerinden atamadıkları bir konuşma mıydı acaba?
Pink Floyd'un gerçek kurucusu Syd Barrett'tir. Onun hakkında çok fazla bir şey söyleyemem, tanımıyorum; bununla birlikte Syd Barrett öncesi ile sonrası arasındaki müzik ayrımını yapabiliyorum. David Gilmour ona hasret dolu satırlarla seslendiği "Wish you were here" albümünde çok net olarak ortaya çıkan, işte bizim sevdiğimiz Pink Floyd ruhudur, sesidir. O sesi de Roger Waters ve David Gilmour veriyorlar. Geçtiğimiz sene Live 8 konserleri sırasında bir araya gelen bu ikili ve grubun diğer üyelerinin, sahnede birbirlerine gülümserlerken bize verdikleri "çok özel bir duygu" vardı. Bu duygu yazılamaz. Ancak hissedilebilir.
David Gilmour turneye çıkıyormuş. Bu yepyeni bir haber. Ona "Wish you were here!" diye seslensem, duyar mı?
Nasıl isterdim, nasıl isterdim burada olmanı.
Biz yalnızca iki yitik ruhuz bir akvaryumda yüzen, yıllardır,
Aynı eski toprakları aşındırarak. Ne bulduk ki?
Aynı eski korkuları
Keşke burada olsaydın.
Roger Waters ise bambaşka bir şey yaptı. Fransız Devrimini anlatan bir opera besteledi. Bu yazıdan sonra, Ça İra üzerine düşüneceğim. Özellikle de yerimde duramadan dinlediğim, "Silver, Sugar and Indigo" kısmını nasıl bir yaratıcılığın içinde ve hangi coşku ile yaptığını hissetmeye çalışarak...
Şarkı Sözleri için kaynak: http://www.okeania.net/
Tavsiye Et ♫
Yorumlar
Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.
Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.
