Yazılar

---

Olan bizim Kanun’a oldu!Sayı: - 31.01.2006

---

Samsun limanından gemi saat 15.00 sularında hareket etmiş, biz de az önce Samsun’da kutlamış bulunduğumuz 29 Ekim Cumhuriyet Bayramının heyecanını, bir gün sonra olacağımız İstanbul’daki öğrencilik maceramızın devamı düşüncesiyle birleştirerek geminin ikinci mevki salonunda arkadaşlarla sohbete koyulmuştuk. Genelde limana giriş ve çıkışlar çok eğlenceli olur. O esnada herkes güvertede toplanır,  geminin limandaki hareketlerini, civardaki tabiatı, yaklaşılan / veda edilen şehir manzaralarını kaçırmamaya çalışırlar.

Az sonra açılacağınız denizin sonsuz ufukları henüz başlamadan bir şeyler daha seyretmek yolcular için son şanstır. Biz de Samsun limanında geminin mendirekten çıkışına kadar etrafı seyretmiş bu arada kamaraya gitmek ancak bir zaman sonra aklımıza gelmişti. 4 kişilik bir ikinci mevki kamarasında 3’ ü üniversiteli arkadaş olmak üzere seyahat ediyorduk. Kamaraya geldiğimde kapının kapalı olduğunu gördüm. “ Çocuklardan biri anahtarla kilitledi, herhalde”
diye düşündüm. Gemi artık rotasını Sinop’a doğru çevirmiş, gittikçe açılıyordu. 10 dakika sonra tekrar kamaraya gittim. Kamara yine kapalı idi. Kamara arkadaşlarımız o sırada salonda sohbeti koyulaştırmışlardı. Ben kamaranın üçüncü gidişte de kapalı olduğunu görünce kamara memuruna müracaat ederek yedek anahtarla kapıyı açtırdım. Kamaralarda bavul ve elbise dolapları vardır. Kapısı açık elbise dolabında benim bavul duruyor ama bir elbise askısına asılmış 2 takım elbise ile hiç giyilmemiş pardösünün yerinde olmadığını gördüm. O hızla salondan içeri arkadaşların yanına öyle bir giriş yapmışım ki sonradan hikâye eden arkadaşlar geminin battığını sanmışlar. “Şener soyulduk” dediğimde ise – sonradan orman mühendisi olan Şener Yomralı-  kamaraya koşan arkadaşım bavulunun gitmiş olduğunu görüp, kahroluyordu. Kamaraya 4 ncü yolcu olarak binen ve halen hayalimde kasketli, dökük saçlı o kansız adam 2 öğrencinin varlığını alıp, Samsundaki duruş müddeti ve de geminin limandan ayrılma müddetini de kullanarak sırra kadem olmuştu.

Şimdi ben ne yapacaktım? Kışa girerken bir spor ceket ve bir pantolondan müteşekkil elbise potansiyelim ile İstanbul’da halimi tasavvur edin. Babam Razi Bey’in kızgınlığı ise büsbütün ayrı bir olaydı. Gemi ertesi hafta Trabzon’a gidişte bizzat kaptan’a çıkıp epeyce dert yandığını, bize ise meşhur Sansaryan hana giderek gerekli şikâyeti yapmamızı önermişti. Biz de orada defterler dolusu sabıkalı resimlerine bakarak güya hırsızı teşhis edecektik. Nitekim öyle de yaptık ama sonuç sıfırdı. Babam kızgındı, dargındı. 

Olan bizim kanuna oldu. O zamanlar Erzurum’da yedek subaylık yapan bizim Ali Bulut ağabey ne zamandır benden bir kanun istiyordu. Ali Bulut rahmetli şeker gibi bir kişi ve de Vakfıkebir’in maskotu idi. O benden büyüktü. Halamın oğlu Metin Evren’in arkadaşı idi.
Ben lise yıllarında Metin ağabeyimin peşini bırakmadığım için benim de dostum olmuştu.
Halamdan bana intikal eden kanunu birkaç tahta ile ambalaj yaptım. Posta ile Erzurum’a yolladım. Oradan, önceden, gelen parayla kendime bir pardösü aldım. Olan bizim hatıra kanuna oldu. Bir başka yazıda halamın evinin tavan arasında yıllarca asılı duran kanunun nasıl aldığımı hikâye edeceğim.(Mavi-Nota e-gazetede bu hikâye 24.1.06 da yayınlandı)
Eczacı Ali Bulut ağabeyle sonraları çok görüştük. Hırsızlık yıllarının geçtiği 1959–60 yılları da çok geride kaldı. Sevgili Ali ağabeyin bir trafik kazasında kaybını ise çok geç duydum.

Şener’i de pek seyrek görüyorum, gördüğümde hep “Bavuldan haber var mı?” diye soruyorum da aldığım cevap “Senin elbiselerden ne haber?” oluyor.

(Ocak 93 de yazdığım bu hatıranın üzerinden 20 yılı aşkın zaman geçti. Sevgili Şener’in kaybını Ormancı arkadaşlarımdan öğrenmiş bulunuyorum- Ocak 2006 notu)

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.