Yazılar

Emre’yle Gökhan’ı dinlerken…Sayı: 512 - 07.03.2008

Sahnede iki piyano, iki Steinway piyano…Birinde Emre Elivar, ötekinde Gökhan Aybulus… Piyanoların arkasında iki dev ekran…Kamera yalnızca piyanonun tuşlarına ve o tuşlar üzerinde egemenlik kuran ellere parmaklara odaklanmış…

Işıklar söndü, parmaklar aydınlandı. Mozart’ın İki piyano için Sonat’ının ilk notalarıyla birlikte, ruhlarımız, gönüllerimiz de geniş zamanlı geniş yolculuğa başladı. (Ne de olsa ilk bölüm “Allegro con spirito”…Çabuk ve esprili …)

İlk anda gözlerimin önüne erguvanlar geldi yerleşti. Belki de Boğaziçi Üniversitesi’nin 2007 muhteşem İlkbahar programının tüm sunumlarında kullanılan imgelerden etkilendim: Üniversitede her çarşamba yer alan birbirinden nitelikli konserler “Solodan Orkestraya” başlığı altında toplanmış ya, işte fonda yaylı sazları çağrıştıran çizgiler, üzerinde çiçek açmış önce bir, sonra ki, sonra üç derken avuç dolusu, kucak dolusu, yürek dolusu erguvanlar…

Emre Elivar ve Gökhan Aybulus’un parmakları, Mozart’ın diktiği her tomurcuğa değdiğinde, erguvanlar çiçek açıp çoğalıyor…

Tanrım bu çocuklar ne kadar da gençler! Emre Elivar 1976 doğumlu. Bu sayfaların okuruysanız, onu zaten tanıyorsunuz. Eşsiz hoca Kamuran Gündemir’le Ankara’dan yola çıkıp, dünya sahnelerini fethetmeye yönelmiş. Halen Berlin Hans Eisler Müzik Akademisinde öğretim görevlisi. Kazandığı ödülleri sıralamaya kalksam, bu köşe yetmez… Bir ara Fazıl Say’ın onun için söylediği geliyor aklıma: “Emre Elivar, geleceğin Fazıl Say’ıdır…”

Gökhan Aybulus daha da genç: 1882 doğumlu. Onun yolu Eskişehir’de , Anadolu Üniversitesi Devlet Konservatuarı’nda Zöhrap ve Ferit Adıgüzelzade’yle çalışarak başlamış ve halen Moskova Çaykovski Konservatuarı’nda doktora yapmakla sürüyor. Onun da başarı ve ödül listesi kabarık.

Gözlerim onlarla ekranlar arasında gidip geliyor. Dört el birbiriyle konuşuyor, biri soruyor öteki yanıtlıyor, dört el birbiriyle yarışıyor, sevişiyor, çatışıyor, birbirini sarmalıyor, birbirine yoğunlaşıyor… Piyanoların tüm tuşları iki gencin parmaklarına dönüşüyor. Koca Steinway’ler , parmakların bir uzantısı oluyor… Ne uysal parmaklar, ne şeytansı parmaklar bunlar!

Onları dinlerken, Cumhurbaşkanlığı seçimlerini unutuyorum. Yüreğimi dağlayan “haberleri” unutuyorum… Kendi inanmadıklarını bize yutturmaya çalışmak için ahkam kesenleri unutuyorum… Yalanları, yozlukları, yıkımları, yıkılacakları unutuyorum…

Onları dinlerken, sürüklendiğimiz şiddet sarmalını unutuyorum. Her an körüklenen, tırmandırılan, yaygınlaştırılan şiddet kültürümüzü unutuyorum… (Mozart’ın ruhsal coşkusu bitti , Rachmaninov’un iki piyano için iki ayrı süiti var… İki Süit arasında da Ravel’den Vals.)

Onları dinlemiş olsalar, anneler çocuklarını dövemez; karşıdan gelen otomobile yol vermemek için kimse arabadan inip karşısındakini Boğaz’ın sularına atamaz; hiç bir erkek, hiçbir kadını bırakın boğazlamayı el bile kaldıramaz…

Bu müziği bu yorumları dinleyen gençler , umutsuzluğa kapılamaz. İdeallerinden ve yaşamdan vazgeçemez…

Bu müziği, bu yorumları dinleyen insan “kötü insan” olamaz…

Sonsuz teşekkürler Boğaziçi Rektörü Ayşe Soysal, muhteşem programı oluşturan Evin ilyasoğlu, konserlerin ana sponsoru Akbank ve ulaşım sponsoru THY!

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.