ISSN: 1301 - 3971
Günün Mesajları
♪
Kültür bakanlığı sınavında. Ankara thm koro şefi kızını aldı. Urfa korusu şefi kayın biraderini aldı. İstanbul korosu şefi oğlu ve yeğenini aldı. ilginizi çekerse detay verebilirim
ttnet arena - 09.07.2024
♪
Cumhuriyetimizin kurucusu ulu önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını saygı ve minnetle anarken, ülkemiz Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun 100. yılını en coşkun ifadelerle kutluyoruz.
Mavi Nota - 28.10.2023
♪
Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri Müzik Bölümlerinin Eğitim Programları Sorunları
Gülşah Sargın Kaptaş - 28.10.2023
♪
GEÇMİŞ OLSUN TÜRKİYE!
Mavi Nota - 07.02.2023
♪
30 yıl sonra karşılaşmak çok güzel Kurtuluş, teveccüh etmişsin çok teşekkür ederim. Nerelerdesin? Bilgi verirsen sevinirim, selamlar, sevgiler.
M.Semih Baylan - 08.01.2023
♪
Değerli Müfit hocama en içten sevgi saygılarımı iletin lütfen .Üniversite yıllarımda özel radyo yayıncılığı yaptım.1994 yılında derginin bu daldaki ödülüne layık görülmüştüm evde yıllar sonra plaketi buldum hadi bir internetten arayayım dediğimde ikinci büyük şoku yaşadım 1994 de verdiği ödülü değerli hocam arşivinde fotoğraf larımız ile yayınlamaya devam ediyor.ne büyük bir emek emeği geçen herkese en derin saygılarımı sunarım.Ne olur hocamın ellerinden benim için öpün.
Kurtuluş Çelebi - 07.01.2023
♪
18. yılımız kutlu olsun
Mavi Nota - 24.11.2022
♪
Biliyorum Cüneyt bey, yazımda da böyle bir şey demedim zaten.
editör - 20.11.2022
♪
sayın müfit bey bilgilerinizi kontrol edi 6440 sayılı cso kurulrş kanununda 4 b diye bir tanım yoktur
CÜNEYT BALKIZ - 15.11.2022
♪
Sayın Cüneyt Balkız, yazımda öncelikle bütün 4B’li sanatçıların kadroya alınmaları hususunu önemle belirtirken, bundan sonra orkestraları 6940 sayılı CSO kanunu kapsamında, DOB ve DT’de kendi kuruluş yasasına, diğer toplulukların da kendi yönetmeliklerine göre alımların gerçekleştirilmesi konusuna da önemle dikkat çektim!
editör - 13.11.2022
Tüm Mesajlar
Anket
Destekleyenlerimiz
Yazılar
Dağdaki çoban ve Platon Sayı: 711 - 28.01.2009
Mesela (Buket Aşçı’nın hatırlattığı üzere 1994’te) “Hakkari’nin dağındaki bir çobanla, İstanbul’daki bir profesör aynı oy verme hakkına sahip ” oluşundan yakınan Aziz Nesin ilk gruba örnek; ikinci grubun örneği pek güncel: Aysun Kayacı yine kafayı dağdaki çobanla kendi oyunun eşit oluşuna takmış, ama bunu bilgi düzeyinden çok vergi verme düzeyindeki farkla açıklamaya çalışıyor. Sonuncusuna örnek ise baştakilerin pek bir akıllı, bilgili, iyi olduğunu varsayarak “Allah sizi başımızdan eksik etmesin” diye zaman zaman duaya duran dağdaki çoban, masadaki memur, kondudaki işçi, yani çoğumuz. Bu son grubun tavrını “yanlış bilince” yorup düzelmesini uzun vadeye, köklü toplumsal mücadelelere bırakmak olası. Kayacı gibileri ise, “Pardon, sen biliş kabiliyetinle değil salınış kabiliyetinle üste çıkmış birisin. Elit falan değilsin,” diye uyararak yahut da düpedüz ciddiye almayarak savuşturmak mümkün. Ama bu elitizmin düşünce elitlerinde tezahürü en tehlikeli olanı.
Zira demokrasiyi eşit oy ilkesine eşitleyerek bu grubu ikna etmek pek kolay değil. Onlar çok iyi biliyor ya da seziyor ki burjuva demokrasisini uygulayan ya da uygular gibi görünen ülkelerde hâkim olan şey sadece bir sandık demokrasisi, yani bir biçim. Bir şeyin biçimine fazla sarılıyorsanız çok büyük ihtimalle içeriğinde bir takım alicengiz oyunları çeviriyorsunuz demektir. Başbakan daha yenilerde göğsünü “oy verme eşitliği”ne siper edip onu “demokrasinin en asli unsuru” ilan etmedi mi? Yani mesela burjuva demokrasisinin bile görünürdeki asıl amacı olan halkın iktidarın asıl sahibi olması noktasını asli unsur saymadı Erdoğan. Bu içerik (aslında hepten önemsizdir ya) tâli oluverdi. Öyle ya, bugün biraz dikkatli bakan herkes eşit oy hakkının halkın egemenliğini sağlayamadığını, seçimlerde seçilmenin büyük ölçüde parti önderlerine sadakat ve epeyce dolgun bir kese olduğunu görür. Buna elitlerimiz de dâhil.
Böyle olunca (gönlü halktan yana olduğu su götürmez) Aziz Nesin gibi önemli yazarlardan diyelim ki bir sosyal bilimler profesörüne kadar herkesten bir elitler diktatörlüğü özleminin dillendirildiğini duymak mümkün. Eh, diplomasi gereği, bu tür özlemler öyle açık açık dillendirilmiyor, mesela dost toplantılarıyla ya da az kadrolu lisansüstü dersleriyle sınırlı kalabiliyor; elitler dengeleri ve sınırları son derece iyi bilir. Bu sınırı aşabilmek için insanın Aziz Nesin gibi had safhada dürüst ya da Aysun Kayacı gibi had safhada patavatsız olması gerek.
Platonun aşçıları ve doktorları Sosyal bilimlerde her şeyi götürüp Antik Yunan’a dayandırmak da, elitizm kadar olmasa da, köklü bir gelenektir. Ama bu konuda yılanın başının izini oraya kadar sürmek çok daha kolay gibi. Platon’un demokrasiye duyduğu tiksintiden bahsettiğimiz konuya ilgi duyanlarca anlaşılmıştır.
Diyalog metinlerinde Platon’un sözcüsü olarak işlev gören Sokrates, basit bir hastalıkta bile çareyi ilk önümüze gelene değil de doktorlara sorarken, devlet yönetmek gibi önemli bir meselede işi en fazla bilgi sahibi olanlara değil de en fazla oy toplayana emanet edişimize çok şaşar. Sokrates böyledir, herkese en doğal gelen şeyler onun için şaşırtıcıdır. Öyle ya, devlet yönetmekle ilgili en ufak bir bilgisi olmayan iyi bir demagog, ağzı fazla laf yapmayan bir siyaset uzmanından daha çok oy alarak devlet gemisinin kaptan koltuğuna oturabilir. “Aşçılık,” der Platon “tıp gibi davranır, hangi yiyeceğin bedene en yarayışlı olduğunu bilirmiş numarası yapar.” Gazete sayfalarını dolduran sağlıklı besin haberlerini düşünürsek, hiç de 25 yüzyıl öncede kalmış gibi görünmeyen Platon şöyle devam ediyor Devlet’te: “Eğer sağlık konusunda doktorlarla aşçılar yarışacak olsa, hakemler de çocuklar olsa, doktorlar açlıktan ölürdü!”
Bizim elitlerimize göre, içlerinde yaşadıkları toplum çocuklardan farksız. Onlar, dağdaki çobandan nefret ettiklerinden böyle konuşmuyorlar. Birçoğu, fazla samimi olmamak kaydıyla, onlara şefkat ya da sevgi de besliyor olabilir. Mesela kendini elit sanan Kayacı’nın çok tartışılan sözlerinin geçtiği aynı programda harbiden elit olan yazar Pınar Kür, “Otursun memleketinde , niçin geliyor buraya? ” diye şehre göç edip gecekondularda yaşayan köylülere kızıyordu. Onlar köylerinin pitoresk ve idilik manzarası eşliğinde (uzaktan bakınca yerdeki tezeği değil de ağaçlar içinde akan dereyi görmek daha kolaydır) koyunlarıyla ve ekinleriyle baş başa, mutlu mesut refah müreffeh yaşasalar, eminim, çok da mutlu olur Pınar Kür.
Pek çok konuda haklı olabilirler. Gerçekten de bu, biçimden ibaret “demokrasi” (ya da Mahir Çayan’ın kullandığı ve sonraları o oyunun içinde yer alanlarca bile kullanılacak kadar yaygınlaşan adla “demokrasicilik oyunu”) olası yönetimlerin en kötülerinden biri. Gerçekten de kendileri eğitimli ve bu ülkede yaşayanların çoğunluğu alabildiğine eğitimsiz. Ama bilmedikleri ya da 1990’ların sınıfı defterden silmeye çalışan rüzgarlarının amnezik etkisine maruz kaldıkları için hatırlamadıkları bir şey var:
“Toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çok” olanlar aynı zamanda bütün değerleri üretenler. Bu değerlere kültür de dahil. Dağdaki çobanlar sütü, yumurtayı çocuklarından esirgeyip elitlere satıyorlar, zekâları daha keskin olsun diye. Masadaki memurlar o kadar çok evrak okuyorlar ki kitap okumaya mecalleri yok. Tezgâhtaki işçiler, söz gelişi tersanelerde ölmekle o kadar meşguller ki, varoşlarda Oksford olsa da okuyamazlardı, bu yüzden üniversite sıralarını elitlere bırakıyorlar. Ama bu arada dünyanın en zor üniversitesinin en zor “sınıf” ında okuyorlar. Dünyayı geç ve güç, ama rahat “sınıf” larda oturanlardan çok daha iyi öğreniyorlar; bir ara denk düştüğünde, değiştirmek için.
yildirimb@gmail.com
Tavsiye Et ♫
Yorumlar
Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.
Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.
