Yazılar

Kasabanın en büyük piyanosu...Sayı: 868 - 19.10.2009

Akbank Caz Festivali’nin Marilyn Mazur, Cecil Taylor, Terje Rypdal gibi yerinde ağır yıldızları dururken Leo Tardin havarisi kesilmem hercailik sayılmalı mı bilemiyorum. Lakin kendisini alter egosu Grand Pianoramax’tan başlayıp, majör benliğindeki en izbe klasik müzisyenlik kırıntısına dek pek sevdiğime yeterince eminim. Çünkü bir tarafta kontrpuana neredeyse mükemmelik derecesinde oynayan besteleri, bir tarafta hayatında anahtar görmemişçesine savruk atonalite bağımlısı piyano tekniğiyle o, eşi benzeri az bulunur bir müzik yaratığı. Buraya kadar olan bölümde davulculuk marifetine ve sesler üzerindeki ‘yap-işlet-devret’ hünerine hiç değinmedim bile. Tevazuyu elden bırakmamakla birlikte zaten o da durumun farkında olduğundan, özellikle 2004’ten bu yana ‘pseudo’su Grand Pianoramax’a sığınıp akıl sır ermez işler yapıyor siyah beyaz tuşlar diyarından girip analog synthesizer dalgalarından çıkana dek. Ve bütün bunları yaparken bir yandan öyle delifişek, bir yandan öyle uyuz görünüyor ki; halini tavrını en iyi özgeçmişindeki şu cümle özetliyor: “Leo Tardin klavyesinin arkasına geçip Grand Pianoramax olduğu zaman, gizli bir sliuet; saç kesimiyle ve çerçeveli kara gözlükleriyle farklı bir Superman kostümü giyen gösterişsiz, tanıdık, genç bir adamın anımsatıcısı gibi hareket ediyor”. 

Cenevreli Leo Tardin’in henüz yeni sayılabilecek aktif müzik serüveni 1999 yılında Montrö Caz Festivali kapsamındaki ‘Uluslararası Solo Piyano’ yarışmasını kazanmasıyla başlıyor. 2000 yılında üniversiteden mezun olup New York’ta yaşamaya başlayınca ünlü cazcılarla çalışıyor ama melez türler üstündeki arayışı onu; caz temelinde elektronika, hip-hop ve bilinç akışıyla dökülen sözcüklerin-sayıklamaların taşıyıcılığını yaptığı tek kişilik orkestrası Grand Pianoramax’a ulaştırıyor.

2004’te projesiyle aynı adı taşıyan ilk albümü Grand Pianoramax’ı yayınladığında, düzenlemeleri ve soloları sayesinde hem müzik çevresinin hem dinleyicilerin yoğun tezahüratını toplayan Tardin, en yüksek puanı ise 2008 tarihli albümü ‘The Biggest Piano in Town’la yakalıyor. Grand Pianoramax’ın Akbank Caz Festivali kapsamında Black Cracker aka Celena Glenn’le birlikte vereceği konserin de temelini bu albüm oluşturuyor.

Leo Tardin, albümüne ‘Kasabanın En Büyük Piyanosu’ anlamına gelen bu ismi seçme nedenini büyüklük iddiasına değil sadece mizah anlayışına bağlıyor. Zaten Tardin, her tür büyüklük fikrinin uzağında, beste yaparken sadece müziğe kanalize oluyor ve egosunun, alışkanlıklarının, önyargılarının hepsini salıvererek parçaların yönünü ve formunu yakalamaya odaklanıyor. Mekanizmalarının dolambaçlarına kapılmadan, verilmek istenen duyguyu ayırt edilebilecek biçimde yansıtabilen enstrümanın iyi bir enstrüman olduğunu düşünen müzisyen, The Biggest Piano in Town’daki ses manzarasını genişletebilmek için piyanonun yanında analog synthesizer ve elektro-piyano kullanıyor.

Leo Tardin’in müziği free caz, art rock, future funk, spoken words, hip-hop karmasıyla tanımlanıyor. Kendisi ise bu tür sınıflamaların ötesinde, besteci ve yorumcu  olarak daha özgür davranmasını sağlayan minimal bir formatı olduğunu söylüyor: “Tahminimce bizim durumumuzda funk, canlı ve müziğin çiğ yönüne işaret ediyor. Future ise bunu başka bir düzeye taşıma çabamıza”. Hiç birini İstanbul konserinde göremeyecek olsak da The Biggest Piano in Town albümünde güçlü bir künye göze çarpıyor. New York müzik camiasının önde gelenlerinden Deantoni Parks (Tom Waits’e çalmışlığı olan davulcu), Adam Deitch (John Scofield davulcusu), Mike Ladd (Amerikalı MC) ve Fransız folk/rap müzisyeni Spleen gibi isimler var. Albümün güzel sürprizi olarak karşımıza çıkan Celena Glenn’i ise pek tabii ki CocoRosie kardeşlerden tanıyor, seviyor ve dört gözle bekliyoruz. Leo Tardin, meşakkatli bir sürecin sonunda bulduğu Celena’nın gerek edebi yönü gerekse sahne duruşuyla Grand Pianoramax’ın bu dönemi için olabilecek en iyi isim olduğunu düşünüyor. Ve söylediğine bakılırsa Black Cracker aka Celena Glenn’le yakaladıkları sinerji sayesinde her konserlerinde ortaya orijinal metinler, nefis bir müzik ve şahane bir performansı dökülüyor ama biz yine de duyduğumuza değil gördüğümüze inanmak için 21 Ekim’de Babylon yollarında olacağız. Bir de canlı görelim bakalım ‘kasabanın en büyük piyanosu’ gerçekten ne kadar  büyükmüş.

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.