Yazılar

---

Kitaplar, Dünyalar…Sayı: - 29.03.2006

---

”Kitabımı elimde olmadan bir parkta bıraktım, kundak içinde falan değil öylece gelişigüzel bir bankın üzerine işte... Ben kötü bir ‘baba mıyım?’, pardon ben kötü bir ‘okuyucu muyum?’, doğar doğmaz, pardon, pardon yanlış söyledim okur okumaz onu terk ettim... 'Ne olur bana yardım edin onu bulmalıyım' diyemiyorum, internetten takip ettim o şimdi kendine yeni bir “baba” hatta anneler ve babalar bulmuş.

Ben insanlık suçu mu işledim; yoksa yoksa cani miyim? İyi bir insan mıyım? Kitabımı bir parkta terk ettim, o ise şimdi benim bile görmediğim başka iklimlerde. Islanıyor mu, sayfaları mı yırtılıyor, yıpranıyor mu bilmiyorum...

Çaresiz kaldım, çaresiz miyim onu da tam bilmiyorum, ama sonuç olarak mutluyum, garip bir çelişki öyle değil mi?”

Kütüphaneler haftasını kutluyoruz bu hafta. Gerçi ülkemizde her haftanın bir adı vardır ama haftanın adı Kütüphaneler Haftası olunca benim kulaklarım hemen ayağa kalkar.

Çünkü benim için çok önemlidir Kütüphaneler Haftası, kitap haftası…

Dün bir haber düştü posta kutumuza. Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın yeni bir projesi çerçevesinde Trabzon İl Halk Kütüphanesi’ndeki 476 adet el yazması kitap Konya’ya nakledilecek.

Her konuda diz çökmüş durumda olan benim kentim Trabzon, bir özelliğini, bir ayrıcalığını daha böylelikle yitiriyor.

Oysa o el yazması kitapların hepsi kendine mahsus, yani özel kitaplardı. İçlerinde 800 yıllık olan kitaplar vardı. Trabzon İl Kültür Müdürlüğü ve kütüphane yönetimi büyük çabalar sarf ederek ve çok özel çalışmalar ortaya koyarak, aynen banka kasalarında olan düzeni, yani iki kişi bir araya gelmeden açılamayan kasa sistemleri ile bu kitapları koruma altına almışlardı. Ayrıca teknolojinin getirdiği olanaklardan yararlanarak bu kitapları CD ortamına aktarmışlar böylelikle korunmasını en üst düzeye çıkarmışlardı.

Şimdi o kitaplar Konya’ya gidiyor, benim kentim Trabzon biraz daha çölleşiyor!

Bu kader mi peki?

Kentimin sivil toplum örgütlerinde “çıt” yok. Sadece bizim sevgili Yakup Karpuz, yönetmeni olduğu gazetenin manşetine taşıdı olayı, o kadar.

Oysa kentimin sivil toplum örgütleri, konu AB olunca, küreselleşme olunca, demokratikleşme olunca nasıl da büyük lâflar ederler, paneller düzenlerler, televizyonlarda, gazetelerde boy gösterirler, Trabzon Gazeteciler Cemiyeti’nde basın bildirileri okurlar, hem de kasıla kasıla…

Ya şimdi neredeler?

Kentin yüzlerce yıllık kültür birikimi söz konusu olunca neredeler?

Bu kentin merkezi mahallesi olan, içinde altmış yetmiş yıllık ağaçları barındıran Atapark ile İl Halk Kütüphanesi’nin de bulunduğu Gülbaharhatun Mahallesi’nin muhtarı Haydar Kalkışım bu konuda en çok sevinen kişi olmuştur kanımca.

Çünkü yerel ve bölgesel televizyonlara çıkıp, gazetelere demeç verip “bu kütüphaneyi yıkacağım” diye bas bas bağıran, seçimle iş başına gelen devletin kamu görevlisi, Gülbaharhatun Mahallesi muhtarı Haydar Kalkışım, sanırım geçmiş yıllar içinde ulaşamadığı bu “yıkma” isteğine şimdi daha mı çabuk sahip olacak?

Hani aklıma gelmiyor da değil. Acaba belli bir radikal çevrenin kuşkusuz düşüncesini paylaşan muhtar Haydar Kalkışım, bu işin içinde var mı diye?

Oysa o kütüphanenin kendi mahallesinde bulunmasından en çok muhtar beyin mutlu olması gerekmiyor mu?

Ama o, kütüphaneyi yıktırmaya çalışıyor!

Ne hazin değil mi?

Benim kentim Trabzon, kent kültürü adına son yirmi beş yıl içinde kaybettiği kalelerine bir yenisini daha ekliyor.

Ben, bu ezikliğin dışa yansıması olarak pencerelerimi kapatıyor bilgisayarımın başında monitörün ışığında yazdığım satırlarımı yeniden yazıp, Poliyanna gibi mutluluk oyunu oynamaya çalışıyorum:

”Kitabımı elimde olmadan bir parkta bıraktım, kundak içinde falan değil öylece gelişigüzel bir bankın üzerine işte... Ben kötü bir 'baba mıyım?', pardon ben kötü bir 'okuyucu muyum?', doğar doğmaz, pardon, pardon yanlış söyledim okur okumaz onu terk ettim... 'Ne olur bana yardım edin onu bulmalıyım' diyemiyorum, internetten takip ettim o şimdi kendine yeni bir 'baba' hatta anneler ve babalar bulmuş.

Ben insanlık suçu mu işledim; yoksa yoksa cani miyim? İyi bir insan mıyım? Kitabımı bir parkta terk ettim, o ise şimdi benim bile görmediğim başka iklimlerde. Islanıyor mu, sayfaları mı yırtılıyor, yıpranıyor mu bilmiyorum...

Çaresiz kaldım, çaresiz miyim onu da tam bilmiyorum, ama sonuç olarak mutluyum, garip bir çelişki öyle değil mi?”



Müfit Semih Baylan
Editör

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.