Yazılar

Gâvur Müziği Müdürü olmak…Sayı: 944 - 10.02.2010

Müzik, Türkiye’nin kamplara bölünmüşlüğünün en önemli göstergesi. Cumhuriyet ile birlikte başlayan çok sesli müzik hamlesinin ve Alman besteci Paul Hindemith davet edilerek kurulan müzik eğitim sisteminin iki sonucu oldu. Bir kısım “kraldan çok kralcı”lar, halka dinletilecek tek müziğin Batı çok sesli müziği olduğuna karar verip, geleneksel müziği yasaklamaya ya da en azından gözden düşürmeye çalıştı. Mustafa Kemal gibi halk kültürüne en büyük önemi veren bir liderin döneminde bile, gericilik aleti olarak gördükleri halk sazını yok etmeye uğraştılar. (Ahmet Kutsi Tecer, Âşık Veysel’in yedi sazını jandarmaların yaktığını nakleder.) İkinci kesim ise bu tarzı “gâvur müziği!” diyerek tu kaka etmeye uğraştı. Dünyanın en ciddi müzik birikimini alay konusu haline getirdi. Sonunda iki kesim birbirine düşman oldu. Anlamsız bir ikilik doğdu. Gördüğünüz gibi bu konuda suçu kesinlikle tek tarafa yüklemiyorum. Çünkü bu ülkede tutucular, gericiler olduğu gibi çok sesli müzik savunucuları arasında da fanatiklere ve bu ülkenin geleneksel müziğini hor görenlere rastlanır. Bu aşırılara en güzel cevabı değerli besteci Cemal Reşit Rey verir. Şöyle anlatır Rey : “Musiki Komisyonu’nda birisi, memlekette tek sesli şarkı söylemenin yasak edilmesi gerektiğini teklif etti. Bunun üzerine ben de kalktım ve dedim ki; bir çoban faraza davarlarını otlatırken şarkı söylemek ihtiyacını hissederse, ille köye gidip bir ikinci çobanı bulup, gel birader sen de şu ikinci sesi uydur da söyle mi desin?”

Kısacası bu ülkede elbette çok sesli müzik de olacak, halk müziği de klasik Türk müziği de. Bunların birine mensup olup ötekini aşağılamaya kalkışmak olsa olsa insanın cehaletini gösterir.

Yukarıdaki iki paragraf 5.Aralık.2007 tarihinde yazmış olduğum Gâvur Müziği Müdürlüğü başlıklı yazımdan aldığım ve konuyla ilgili düşüncelerimi paylaştığım bölümlerdir.

Bugünkü yazımda İstanbul’da Harbiye’de bulunan Muhsin Ertuğrul Sahnesi’nde NATO toplantıları bahane edilerek iptal edilen sanat etkinliklerinden söz edecektim.

Ancak dün gece saat 20.15 sıralarında gelen bir telefonla yazı trafiğimi değiştirmek zorunda kaldım. Çünkü telefonla beni arayan kişi, yaklaşık iki yıl önce yazdığım ve yukarıda sözünü ettiğim yazıda hedef tahtasına oturtulmuş kişi, dönemin Ankara Radyosu Çok Sesli Müzikler Müdürü Sayın Ergin Erenoğlu idi.

Trabzon Radyosu’n’da da görev yapmış, TRT’de prodüktör olarak çalışan, ikimizin de tanıdığı arkadaşlarımız var ama kendisini tanımıyorum. Telefonda da ilk kez konuştum kendisiyle.

Öncelikle kendisine çok teşekkür ederim. Üzeri küllenmiş ve artık neredeyse unutulmuş bir konu üzerine telefon açıp kendini ifade etme yoluna gitmesine sevindim. Mavi Nota’yı önemsemesine ise ayrıca sevindim.

Yaklaşık yirmi dakika kadar süren telefon görüşmemizde birçok şeyden söz etti Sayın Ergin Erenoğlu. Ama en çok üzüldüğü konunun “iktidar yanlısı “ olarak lanse edilmesi olduğunu vurguladı. “Kapatın lan şu gavur müziğini” demekten öte, müdürlüğü döneminde çok sesli koroyu Yunanistan’a Selanik Müzik Festivali’ne götürmek için verdiği uğraştan söz etti. Kendisinin iyi bir klasik müzik dinleyicisi olduğunu, diskoteğinde Pavarotti dâhil birçok klasik müzik sanatçısının albümü olduğunu özellikle belirtti. Daha başka şeylerden de söz etti ama izninizle onlar bana kalsın. Sonuçta aynı eksende söylenen sözlerdi bunlar.

Benim Sayın Ergin Erenoğlu ile ilgili yazdığım yazı sonuçta ülkemizin bir büyük gazetesi kaynak gösterilerek yazılmış bir yazıydı ve bu çerçevede yapılmış tahlilleri içeriyordu.

Bu ülkede birçok şeyin ayırdın da olup kendini ifade edemememin ya da ifade etme imkânının elinden alınmasının o kişi için ne kadar acı veren bir durum olduğunu bizatihi yaşayarak bilenlerdenim.

Yıllar sonra beni arayarak konu ile ilgili açıklamada bulunan Sayın Erenoğlu’nun, bir fincan suda fırtına koparılarak kurban edilmek istendiğini düşünüyorum artık ülkemizin yaşadığı şu kaos ortamı içinde.

İnsanın ağzından hasbelkader çıkan bir sözün, önünün ve arkasının kesilerek salt biçimde, türlü anlamlar yüklenerek  ortaya konulmasıyla yaratılan olumsuz koşulları bir çok kez izledik medyada.

Sanırım bu da öyle bir şey…

Çünkü biliyorum ki çok sesli koro mensupları (yalnız TRT’de değil nerede olursa olsun), sadece sahnede müziğin gerektirdiği koşullar içinde uyumludurlar.

Onun dışında her şey olabilir…

Cuma günü görüşene değin esen kalın.



Müfit Semih Baylan
Editör

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.