Yazılar

---

FİFA, nostaljik takılımlar ve futbol spor mu?Sayı: - 10.04.2006

---

Yazılarımda sık, sık sözünü ettiğim, 1970’li yıllar (yeni deyimiyle 70’li yıllar) benim yani bizim jenerasyonun gençlik yıllarıdır. Türkiye’nin onca sorunla, bile, bile eşiğine getirildiği sorunlar yumağı ile uğraştırıldığı yıllardır bu yıllar. Evet, geleceğe umutla bakıyorduk ancak Dual pikabımızda dönen, İtalyan şarkıcı Rita Pavone’nin Date mi Martello şarkısının çaldığı 45’lik plâğı da neredeyse kolumuzun altında gezdiriyorduk ilk fırsatta çalabilmek için. Hoş o yıllarda kaset denilen yeni bir ses depolama yöntemi de çıkmıştı ama biz pek itibar etmiyorduk ona, varsa yoksa 45’lik plaklar.

Hâlâ kulağımda çınlar Rita Pavone’nin o şarkısı ve tabii tüm İtalyan şarkıcıların söylediği şarkılar.

***

FİFA, İsviçre milli maçı sonrası çıkan olaylar nedeniyle milli takımımıza verilen altı maçlık cezaya yaptığımız itirazı görüştü geçtiğimiz cuma günü ve sonuca bağladı. Milli takımımıza verilen altı maçlık cezayı onadı.

O gün ben bundan habersiz iş yerimde arkadaşlarımın çoğunun suratlarının bir acı haberi almış gibi suratlarının asık olduğunu gördüm. Tabii saf bir şekilde merak içinde sormam gereken soruyu sordum:” Arkadaşlar n’oldu?” Tabii haberi aldım. Fakat sadece işyerimdeki arkadaşlarımın değil birçok kişinin de bu haberden dolayı suratının asık olduğunu gördüm. Milli takımımıza verilen bu cezanın onandığı gün güneydoğuda altı askerimiz çatışmada şehit düşmüşlerdi. Ateş düştüğü yeri yakıyordu.

Gözlerimi kapattım, göz kapaklarım beyaz perdem, henüz daha çiziklerle dolmayan, daha çok taze olan film şeridim geçmeye başladı gözlerimin önünden beyaz perdemden.

Beni hiç ilgilendirmediği halde, beni tanıyanları çok iyi bileceği gibi futbolla hiç ilgilenmediğim halde, yanımdaki adama dönüp sadece laf olsun diye ona neden “imparatore” dediğini sordum.

Adam benimle hiç ilgilenmedi ayağa kalktı, kollarını havaya açarak “İmparatoooorreeeeee... Aaaaa uuu uuuu...” diye bağırdı.

Hemen anladım ki bu adam kafasının yerinde kafa değil top olan bir taraftar.

Çevremdekiler, yani orada bekleyenler ve salonundakiler dönüp ona baktılar.

O hayali bir topa iki kafa attı, sonra ayağı ile olmayan topu ileri uzattı ve bu sefer “Şampiiiiyyooonnn uuueeee eeeeuu...” diye yeniden bağırdı.

O zaman anladım ”İmparatore(!) Fatih Terim”in, 110 bin liralık aylık maaşla Türkiye’nin dış tanıtımına da katkıda bulunduğunu…

Arkasında benim bekleme salonundaki adamım gibi, gövdesinin üstünde kafa yerine bir futbol topu taşıyan yüz bin kişi mi, iki yüz bin kişi mi, birkaç milyon kişi mi?

Türkiye’yi dünyaya rezil ettiler.

Filmim devam ediyor.

AB sürecinde herkes Türkiye’nin tüm dünyaya “cennet” olduğunu anlatmaya çalışırken, havaalanında misafirlerin “Cehenneme hoş geldiniz” pankartları ile karşılanması, rezaletin ilk görüntüsüydü.


Peşinden yumurta ve su şişesi yağmuru altında ilerleyen konuklar...

Korkusundan otelinden çıkamayan misafir yöneticiler...

Akıllı futbol adamları her şeyin, İsviçre’deki yenilgisini örtmek için İmparatore’nin “Bize küfür ettiler” demesiyle başladığını yazdılar, okumuşsunuzdur.

Sonrası rezalet...

Medyamız önce gizlemeye çalıştı; ama görüyorsunuz maç sonrası ilk tekmeyi atan bizim top kafalılar. Sonra da misafir takıma -artık Allah ne verdiyse- yumruk, tekme, hastanelik edene kadar...

Filmimi bitiyor göz kapaklarımı açıyorum. Tüm bunlar neden olmuştu?

Neden?

Çünkü bu futbol “spor” değil de ondan!

İçinde mafya, tarikat, şeyh, üfürük, vergi kaçakçılığı, kadın ikramı, şike, rüşvet, bıçak, tabanca, bahis, küfür olması bir yana...

Bir ulusu böyle dünyanın gözünde rezil etmesi dahi onu “spor” saymamaya yetmeli.

Güneydoğu’da kan gövdeyi götürdüğü gün, annelerin-bacıların, şehit verdikleri aslan gibi evlatlarının, kardeşlerinin tabutuna, mezarlarına kapanıp ağladığı saatlerde, bir ulusun futbola kilitlenmesi...

Manşetlerin ve ekranların tepeden tırnağa futbola ayrılması...

Aylık 600–700 lira maaşlı askerler, polisler, memurlar ülkemizin huzuru için canlarını ortaya koyarken, 110 bin lira aylıklı İmparatore’nin medeni(!) Türkiye’ye unutulmaz katkısı...

Hiçbir ulusal sorunun futbol kadar önemli olmayışı...

Tüm bunlar ise çapulculuğun, ilkelliğin ulusal boyutu değilse nedir?

Oysa ben bu yazımda Rita Pavone’den başlayıp Date mi Martello’dan dem vurup belki sözü Pepino di Capri’ye Roberta’ya bağlayacaktım. Sizlere hoş bir pazartesi yazısı yazacaktım.

Tüm dostlarımın bana yakıştırdıkları gibi “nostaljik takılacaktım”.

Ama olmadı, yazamadım.

Çünkü çevremizi saran adam boyu ilkellik artık buna müsaade etmiyor sevgili dostlar…



Müfit Semih Baylan
Editör

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.