Yazılar

Bir pazar sabahı kahvaltı masasında...Sayı: 1202 - 05.04.2011

Zihnimde yavaş yavaş canlandırmaya çalışıyorum.
Trabzon’da bir Pazar sabahı kahvaltı masasında gazeteler açılmış, “Acaba hangi konsere gitsek” diye soruluyor.
Bir Pazar sabahı konsere gidilmezse de, kahvaltı masasında gazetelerden film seçme özgürlüğü yaşanıyor.
Örneğin müthiş bir “Amerikan Macerası” ya da bir ”Fransız duyarlığı” belki Ali Özgentürk’ten bir “Mektup”.
Hayallerimi zorluyorum, ancak o muazzam coğrafyanın, o hayranlık verici uygarlık tarihinin başkenti Trabzon’da böyle bir Pazar sabahı bulamıyorum.
Trabzon’un, bütün Doğu Karadeniz Bölgesi’nin en eski kentinin kalıntılarını düşünüyor ve bugün bir tek konser salonu olmayan 2011 Trabzon’unda böyle bir Pazar sabahı bile hayal edememenin ağırlıyla eziliyorum.
Yalnız Trabzon’da mı?
Bitlis’ten Amasya’ya, Amasya’dan Ardahan’a kadar birçok ilde bir tek salon bile yok.
Öyleyse bu şehirlerin “hayalleri” yok.
Öyleyse bu şehirlerin sahne perdelerinden insan duyarlıklarına doğru yol alan o muazzam derinliği yok.
Doğrusu konser salonu olmayan bütün şehirler için üzülüyorum.
Kültür Bakanlığı’ndan bir dostum önüme bir liste koyuyor.
Liste Türkiye’deki sinema ve konser salonlarının illere göre dağılımını gösteriyor.
Felaket…
Hazın…
Ürpertici…
İnsanlığın kültür coğrafyasında bir vaha olmak yerine, düşleri koparılmış illeriyle bir çöl olmayı bu ülke nasıl içine sindiriyor?
Düşünsenize, bir Pazar sabahı Amasyalı bir genç “gençlik korosu” dinleme isteğini bile yaşayamıyor.
Ya da bir öğretmen “Bir kadının Portresi”ne gidemiyor.
Dahası gitmeyi bile düşünemiyor.
Sinema afişleri, konser afişleri olmayan bir şehir.
Ne acı.
Doğrusu bu hazin manzara karşısında irkiliyorum.
Hayalleri, konser salonları, sinemaları, tiyatroları olmayan bir toplum, bir şehir halkı, bir cemaat…
Liste uzadıkça, ruhum daralıyor.
Düşünsenize, bunca şehrin kültür cemaatleri yok.
Sinemalarda, tiyatrolarda, konserlerde, kadınlı-erkekli bir araya gelip bir eser üzerine, bir derinlik üzerine, bir duyarlık üzerine konuşamıyorlar.
Öyle ya, tiyatrosuz, orkestrasız, korosuz bir şehrin, kitapçısız bir sokağın hayalleri de olmuyor.
Örneğin Cemal Süreyya’nın bütün şiirleri basılıyor. 73 milyonluk ülkede bu şiirleri yalnızca iki bin kişinin okuyacağı hedefleniyor. Cemal Süreyya “2 bin” basıyor.
Ya Edip Cansever?
Ya Ece Ayhan?
Ya Enis Batur?
Promosyonlu ve promosyonsuz okurlara ayrılmış bir iletişim coğrafyasında, Dergah Yayınları’nda Ahmet Haşim’i bulmak için kitapçı, raf raf dolaşmak zorunda kalan birkaç kişinin içine düştüğü kaos…
Dedim ya liste uzadıkça içim daralıyor.
Ve bu liste karşısında Michel Foucault’nun şu sözlerine sığınıyorum: “Bilme arzusunun açacağı yeni bir çağın düşünü kuruyorum. Bunun için gerekli teknik araçlara sahibiz. Arzu var, bilinmesi gereken şeyler sonsuz. Bu işle uğraşmak isteyen insanlar var. O halde neden sıkıntı çekiliyor?”
Evet, bilme arzusunun hâkim olmadığı bir toplum acaba nereye gidebilir?
Sinema ve salonları kapanmış, orkestraları, koroları dağılmış, şairleri kalabalık şehirlerin dar sokaklarındaki kitapçılara çekilmiş, hayalleri terk edilmiş bir dünyaya elbette…
Keşke diyorum, romanlarda, konserlerde kahramanlarını birer promosyon olarak verebilse okurlarına.
Hatta hayallerini…
Ama hayır, bir Pazar sabahı gazete sayfalarından gideceği konseri seçemeyen bir şehir bu hayalleri alamıyor.
Duyarlık ve derinlik yerini öfke ve umutsuzluğa bırakıyor.
Ve ne yazık ki gizli kameralar, açık kameraların salonlarını kapatıyor.
Ve ne yazık ki bu yüzden dünya ve insanlık estetiğiyle buluşmak yerine, gerici radikal güçlerin öfke dolu bakışlarına terk ediliyoruz.
Evet, bir Pazar sabahı “salonları” kapanmış şehirlerin listesine bakıyorum.
Ve baktıkça kararıyorum, bunalıyorum…
Neredeyse ter basıyor.

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.