Yazılar

Mevlit Kantat...Sayı: 1216 - 25.04.2011

25 yıl sanatçı, 5 yıl Genel Müdür olarak çalıştığım Devlet Opera ve Balesi Genel Müdürlüğünün sanatçı, teknik ve idari çalışanlarına saygımın sonsuz olduğunu ifade ederek düşüncelerimin ön yargı içermediğini belirtmek isterim.

“Eleştirinin olmadığı yerde, içinden çıkılmaz sonuçlar vardır”

Bir konserin ardından dinlemeden yorum yapamazsınız. İyi, ya da kötü diyemezsiniz. Ben yapmadım ama yaptılar. Mükemmel, çok güzel olacak vs. Şuraya gidilecek… Burada çalacağız…

Bu ifadelerin hemen altında yapılmış bir kontrat veya prensip anlaşma metni var mı?

Peki, daha eser seslendirilmeden bu psikolojik baskı neden? Gerçekleşirse şapka çıkarırız. Çünkü söyleyelim. Bir orkestrayı bir şef yönetir. Ama unutulmamalıdır ki ve öğrenilmesi gerekir ki, o orkestra içerisinde orkestra şefinden bin kat daha iyi, en az birden fazla müzisyenler vardır. Müzisyenler şeften de eserden de çok iyi anlarlar. Bu yüzden onlara mavi boncuk dağıtarak maça 1-0 galip başlanacağını da kimse düşünmesin.

Neyi görev için yaparlar, neyi sanat için yaparlar onu onlardan başka kimse bilmez. Görevlilerse zaten iyi diyebilirler de kötü diyemezler. Güzel diyebilirler de çirkin diyemezler.

Dinleyene kadar bekledim. Merak ettim. Desteklemek için ben de televizyon karşısındaki yerimi aldım. En başta Selman Ada’nın bu çalışma için harcadığı zaman ve emeğine teşekkür ederim.

Ama bu kadar.

Madem ses tesisatı ile bir konser olacaktı neden bu kadar sanatçı toplandı? (Sultanahmet’te de olsa kullanılacağı için böyle yazıyorum yanlış anlaşılmasın) Bir koronun akustik ortamda orkestralı veya akapella, sayısı çoğaldıkça saundu yumuşar ve kaliteli bir renk ortaya çıkar. Bu, ses tesisatlı bir konser için geçerli değildir. Bu durumda sayı ha 40 olmuş ha 400. Aynı şey orkestra için de geçerli. 3’lü orkestra için yazılmış eserde yaylıların bu kadar fazla olması yine ses fiziği kurallarına aykırı değil mi? O zaman akla hemen şu geliyor. Acaba Selman Ada sempatizanları’na hem tatil hem iş ikramı mı?

Müziğe gelelim. Hani şu meşhur eleştiri vardır ya… “İnsanda yeniden dinleme arzusu uyandırmıyor” Bu eserin CD’si olsa bir daha ne zaman dinleyebilirim diye kendime soruyorum. Kendi eseri olması nedeniyle yine ikinci kez ancak Selman Ada dinler diye düşünüyorum. Bölümler arasındaki geçişlerin ne olduğu anlaşılmıyor. Gözümü kapatsam Tom ve Jerry müziği zannedebilirim. Diğer bölümler ise zaten bildiğimiz aralıkların yerleriyle oynayarak akor yapılmış biraz da melodisi değiştirilmiş tamam. Peki, kimler anladı diye öğretmen gibi sorsam? ….? Ama ben anladım. Müzisyenler anladı. Hepimiz birbirimizi seviyoruz. İtirazım yok. Ve çok güzel, medeni bir durum. Ama bir şeye hiç hakkımız olmadığını düşünüyorum. Bir birimizi kandırmaya. Anlamayanı kandırmak kolaydır. Ya anlayanlar ne olacak? Her eserinin başına kutsal Kuranı Kerimimizden bir başlık atanın, Çanakkale Şehitleri başlığı atanın, Cumhuriyet başlığı atanın eserini sineye çekmek zorunda mıyız?

Keşke, keşke talep görse temsil kabiliyeti olsa biz de avuçlarımız patlayıncaya kadar ağlaya ağlaya alkışlasak. Var olan senaryolar yerine önce kendimize sonra uluslararası alana beğendirebileceğimiz, Türklüğümüzle gurur duyacağımız özgün eserler yaratsak nasıl olur? Hedef ne olmalı? Bir eser seslendirilmeden gelecek taahhütleri nasıl verilebilir? Beğenildiğini var sayalım. Yol haritası laf’ta değil kağıt üzerinde olmalı. Artık duygu minnet çağında değiliz. Yurtdışına Devlet girişimleriyle (Kültür ve Turizm Bakanlığı, Dışişleri Bakanlığı) değil de kendiliğinden davet edileceğimiz projeler üretsek. Dün ve bugün böyle solist sanatçılarımız var, yarında olacak. Darısı kurumlarımızın başına.

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.