Yazılar

Öfkeli bir yazı…Sayı: 1235 - 30.05.2011

Lafa geldiği zaman Geleneksel Türk Müziği bizim onurumuzdur.

Lafa geldiği zaman Geleneksel Türk Müziği, bizim kültür zenginliğimizdir.

Bu müziği icra eden, bu müzikle ilgili beste yapanlara sorarsanız, Batı’nın müziği ile asla mukayese edilemez.

Çünkü rastlantısaldır.

Çünkü makamsal özelliğinden dolayı ses zenginliği vardır.

Derindir.

İşte bu safsatayı ideolojik olarak tekrarlayanlar bu derinlikte oksijensiz kaldıklarından sağlıklı bir tek kelam eyleyememektedirler.

Sözü uzatmaya gerek yok sevgili dostlar, her zaman tabu yıkan ben, bu seferde tabuları yıkmaya devam edeceğim.

Kızan, darılan, gücenen var ise, lütfen yatağını ayrı sersin.

Bu yaştan sonra kimseyi pohpohlayacak halim yok benim.

Yani demem o ki bu yazacaklarımdan kimse alınmasın, kusura bakmasın.

Önce Müzeyyen Senar.

Sonra Zeki Müren.

Ondan sonra Bülent ablamız ve Yıldırım Gürses.

Geleneksel Türk müziğimizi yani bilinen adıyla Türk Sanat Müziği’ni tabiri caiz ise sudan çıkmış kediye çevirdiler.

Bugün bu hale gelmesine önderlik ettiler.

Şimdi bakıyorum da, müzik okullarındaki kimi hocalar, Geleneksel müziğimizin sudan çıkmış kediye döndürülmesi konusunda canla başla çalışıyorlar.

Orkestra dersi yapıyoruz diye, keman, çello, flüt, viyolonsel, viyola hatta piyano çalan öğrencileri bir sınıfta topluyorlar, sonrada günümüzün müzik yarışması besteciliği dalında mesela altın elma ödülü kazanmış bir bestecinin bilmem hangi makamda eserini oturup hep birlikte aynı sesleri basarak çalıyorlar.

Bunun adı da orkestra dersi oluyor.

Hatta ders oluyor.

Yani şimdi sormak istiyorum, yazık değil mi bu gençlere?

Bu mu yani, bu mu müzik?

Bu mu müzik eğitimi?

Yıldırım Gürses’in Arap motifleriyle, ritimleriyle bezenmiş çok sazlı müziğinin bu hocalar eliyle taklidi ne hazin bir durumdur müziğimiz ve müzik eğitimimiz için.

Pırıl pırıl çocuklar, fizyolojik olarak çok iyi ve yüksek donanımlı müziği öğrenmeleri gerektiği çağda, bu sululukları mı öğreniyorlar?

Armoni yok, estetik yok, derinlik yok, metot yok, yok, yok, yok!

Artık nefret eder oldum ülkemden, bu sululukları gördükçe, bunun adına eğitim denildikçe, hele müzik eğitimi denildikçe.

Evet, yanlış okumadınız, nefret eder oldum ülkemden, kendine müzik eğitimcisi denen ve bu unvan altında devletten maaş alan bu şaklabanların yüzünden.

Evet, öfkeli bir yazı oldu.

Ülkemin ünlü bazı orkestra şefleri, sırf parasal menfaat için dinleyicileri tarafından “baba” denilen arabeskçilerle albüm yaparsa ve yaptığı bu işi savunursa öfkem daha da artıyor!

Hani bir özdeyiş vardır, imam bilmem ne yaparsa cemaat da onun mislini yapar diye.

Daha ne demeli bilmem ki?

Çarşamba günü görüşene değin esen kalın sevgili dostlar.



Müfit Semih Baylan
Editör

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.