Yazılar

Dünya çöplük olmadan bir güzellik yapmak lazım!Sayı: 1286 - 26.09.2011

Yapmayı düşündüğüm şeyi herkese söyleyerek, bireysel bir arzudan çıkartıp, toplumsal bir mesele haline getirip, peşisıra yapmak zorunda kalmak taktiğini kullanıyorum epeydir. Olası dönemsel kırılmalar için nacizane önerim olsun.

İçlerimizin yeteri kadar 'iyi' olduğunu söyleyemesek de yine akıl çözecek sıkıştığımız düğümü. Samimiyet kolay şey değil. Ne zaman ki karşındakinin burnundan alırsın sümüğünü, o zaman bir yakınlık bahis olabilir.

Şimdilik aklımız almıyor bazı şeyleri. 'Yeni', nasıl da kabuk değiştirdi. Özgürlük lafı, herhalde en popüler zamanlarını yaşıyor. Demokrasi rüyalarıma giriyor, kan-ter uyanıyorum.

Kürtlerin büyük bir kısmı rüyalarını Türkçe görüyorlar ve evdeki göz nuru tüpümüzün patlama ihtimali ve yolda giderken üzerimize yıldırım düşme ihtimalinin garip matematiği sayesinde, yeniden radyasyonlu fındıkların önümüze gelme ihtimali epeyce arttı.

Kimi yerde bir masa-sandalye avcısı, kimi yerde 'HES kurulmadık su birikintisi dahi bırakmama' niyetinde, Ali Desidero kılıklı bir sürü adam ya da adamlaşmış kadın...

Yaşadığımız şu üç kuruşluk hayatta kasiyer kadının, 8678. kez sorduğu göz baygınlığından anlaşılan “Bilmem ne kartınız var mıydı?” sorusu hariç kimse bir şey sormuyor. Bize dair bütün fiiller bizim dışımızda yürüyor. Meğer ki çöldeyiz. Bütün oylar, referandumlar falan da serap!

Buna rağmen, çölde güneş enerjisiyle buzdolabı çalıştıran adamın varlığı umuttur.

Epeyce para erittik vitrinlerin albenisinde. Belki de çok kandırıldık sonu 99'lu fiyatlarla.

Cama ekmek banmak artık cesarettir.

Neticede bugün çalışmak demek, özetle, eğilen birinin sırtında yemek yiyebilmek için, başka bir evin önünde pas paslık yapmaktır.

Bazen karar veremiyorum hangisi daha karlı; çalışmak mı, çalışmamak mı? Emeğin kutsal değer olduğu doğru değil. Yoksa patronlar “İşçisin sen işçi kal”a itiraz eden patronlar, “Hayır biz, kendilerini geliştirsinler, usta başı olsunlar diyoruz” diyerek güldürmez insanı. Ama şu anda toplumsal üretimin paylaşımda temel alınması önemli.

Kendi kendimizi yaşatabilmenin öz ve nesnel koşullarına el konulduğundan, bize de hergün posta konulmasına rağmen, kafamızı öne eğip, patroncu empatiler kurmakla meşgulüz belki de. Başka yüklemlere ihtiyacımız var.

Her marjinal fiil aynı zamanda bir deli özneye ihtiyaç duyar. Tabi deli de rüştünü ispat etmek için aynı fiile.

Müzikte 'uç' olan şeyler çok çabuk 'normal'leşebiliyor. İçki de öyle! İlk içişte seven azdır herhalde. Sonra sevmeye başlıyorsun. Alışmakla sevmek bazen aynı oluyor herhalde.

Kimisineyse “Alışmak Sevmekten Daha Zor Geliyor”.

Müziği seviyor muyuz gerçekten? Bir boşluğu doldurmanın ötesine geçebiliyor mu? Bu soruyu ne zaman sorup, kendi kendime konuşmaya kalkışacak olsam, kulaklıkla bütünleşik bir insana rastlıyorum mutlaka. Sorunun cevabını barındıran bir rastlaşma değil ama müziğin çok fazla, hem de gereğinden fazla hayatın içinde olduğunu anlatan bir durum.

Tabi laptop ve telefonlarda müzik dinlemenin bas frekanslardaki yoğun çabaya bir duyarsızlık olduğunu biliyoruz.

“Ses olsun” müziği, bir süre sonra öyle bir alıştırıyor ki, sıfır noktası değişiyor kulakların. Nitekim müzik kesilince uyanıyor uyuyakalan. Çünkü sessizlik korkutuyor. Hem de sıfırın altında!

Ses, “her şey normal”, sessizlik “herşey olabilir” mi demektir?

Yani sessizliğe de müsaade etmek gerekir müzikte. Heyecanın biriktiği yer neticede sessizlik anlarıdır.

Yine de 'ses çıkarmak' fiilindeki özgüven önemli. Bu kadar biriktirmek iyi değil, kapitalistlere de 400 yıldır söylüyoruz “Sonunuz iyi değil diye”.

Ama bir yandan da “Mezara mı götüreceksin?” sorusunun cevabının “Hayır, Mars'a götüreceğim olma ihtimali ürkütücü.

Dünya çöplük olmadan bir güzellik yapmak lazım!

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.