Yazılar

Bizim roman müzisyenler Amerika'da olsaydıSayı: 1585 - 12.05.2014

Roman müzisyen kardeşlerimizin gerçekten müthiş müzik yetenekleri var. Daha küçük yaşta keman veya klarnet gibi çalınması zor sazların üstesinden geliyorlar ve bu sazları adeta konuşturuyorlar. Bu Allah vergisi yeteneği bir konservatuar eğitimi almaksızın geliştiriyorlar, belki nota bilmiyorlar ama sazları üzerindeki hakimiyetleri gerçekten çok iyi. Sazlarını çalmayı ya babalarından, ya aileden birinden ya da arkadaşlarından öğreniyorlar ama gelişme süreçleri çok hızlı, kısa sürede tam bir enstruman cambazı oluyorlar. İçlerindeki coşku, enstruman çalmalarına da yansıyor ve gerçekten enstruman çalmanın hakkını veriyorlar. Ancak pekçoğu, İstanbul'un eğlence sektöründe hizmet vererek birkaç kuruş ekmek parası kazanmak için çaba sarfediyorlar ve bu müthiş kabiliyetlerini bu uğurda harcayıp gidiyorlar.

Bundan yıllar önce yerel seçimlerde İstanbul'un önemli ilçelerinden birinin başkan adayı için, adayın kişiliğine, zarafetine uygun bir seçim müziği yazmak nasib oldu. İlçede balkan göçmeni vatandaşlar daha fazla olduğu için müziği de biraz balkan havasında yapmıştım. Bu seçim şarkısının stüdyo kaydı esnâsında yaşadıklarımı unutamam. Müziğin sözlerini konservatuardan iki öğrencim okumuştu. Çocuklar nota okumasını pek güzel becerdikleri için onlar birkaç prova ile işi hallettiler. Enstrumanları da, genellikle roman müzisyen arkadaşlarımız icrâ edeceklerdi. Aşağı yukarı sekiz adet farklı enstruman vardı, hücum kayıt değil de kanal kaydı yapıldığı için her enstruman sırasıyla girecek ve kendi partisinde yazılı olan melodiyi çalıp çıkacaktı. İlk olarak keman çalan roman müzisyen arkadaşımız stüdyoya girdi, önüne notayı koydu, uzun uzun inceledi. Biz de içeriden, artık başlaması gerektiğini işaretle anlatmaya çalışıyorduk. Notaya bakıyor, kemanın yayını tellere bir-iki sürtüyor fakat nedense bir türlü melodiye başlayamıyordu. Belki on dakika bu böyle devam etti, ne olduğunu merak ettik. Sonunda keman çalan roman müzisyen kardeşimiz el işaretiyle beni yanına çağırdı. Gittim, kulağıma eğilerek ve biraz da utanarak, nota okumayı bilmediğini söyledi ve mümkünse melodiyi kendisine mırıldanmamı rica etti, kendisine mırıldandığım melodiyi de birlikte bir-iki defa prova ettikten sonra tam bir roman kıvraklığı ve virtüozitesiyle, harika bir biçimde çaldı. Nota bilen iki-üç roman müzisyen arkadaş hariç hepsi nota bilmediklerini söyleyerek benden aynı şeyi istediler ve hepsi çok güzel çaldılar, ortaya güzel icrâ edilmiş bir seçim müziği çıktı. Ama daha önemlisi, enstruman icrâsındaki maharetlerini zaten çok iyi bildiğim arkadaşların, nota bilemedikleri halde enstrumanlarını nasıl konuşturduklarına böylece bir kere daha şâhid oldum. Türkiye'deki roman müzisyenlerin sahip oldukları müzik yeteneğine başka toplumlarda rastlamak gerçekten mümkün değil, roman tarzı müzik yapmak, dünya çapında ve kendine has müzik yapma tarzıdır. Ancak bu gerçekten çok yetenekli insanlarımızın yeteneklerini dünyaya sunacak bir pazarımız yok. Amerika'da büyük çileler çekmiş, ezilmiş, dışlanmış zenciler, özellikle New Orleans'ta gospel ve blues karışımı ile cazın yolun açtılar ve doğaçlama cazı yirminci yüzyılın müziği hâline getirdiler. Fitzgerald 'Muhteşem Gatsby' adlı kitabında cazın insanlarını, T.S.Elliot da 'Kayıp Ülke' adlı şiirinde caz müziğin akışını anlatarak cazı tanıtmış olur. Louis Armstrong ve Duke Ellington gibi isimler caza ivme kazandırır.

Bizim roman müzisyenler arasında dünya çapında arkadaşlarımız var ve eğer bu müzisyenlerimiz Amerika'da olsaydı, Amerikan müzik endüstrisinin romanların müthiş müzik kabiliyetlerinden uluslararası bir değer ve pazar oluşturacağı kesindi. Bunu biz neden başaramıyoruz ?

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.