Yazılar

23 Nisan...Sayı: 1865 - 05.04.2023

Nisan ayına geldik. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı yaklaşıyor.

Bu bayramda da neşe dolabilecek misiniz?

Nasreddin Hoca’ya sormuşlar “Kıyamet ne zaman kopacak?” diye. “Ben ölünce.” demiş.

Anadolu kültüründe halk hikâyelerinin, masalların ve ata sözlerinin çok büyük yeri ve önemi vardır. Her biri bir ders niteliğindedir. Nasreddin Hoca’nın bu hikayesinde de anlatıldığı gibi kişi, bir iş kendi başına gelmedikçe onun önemini anlayamaz.

Şubat ayının başında çok büyük bir felaketle karşılaştık. Deprem. Binlerce kişi öldü. Yuvalar yıkıldı. İnsanlar, cehaletin ve sistemsizliğin altında ezildiler. Babalar eşsiz, çocuksuz, çocuklar da ailesiz kaldı. Pek çok çocukta sakat kaldı. Devletin çeşitli kurumları, dernekler, özel kurum ve kişiler tarafından deprem bölgesine yüzlerce tır dolusu yardım malzemesi, milyarlarca lira para yardımı yapıldı.

Peki, sizce en gerekli şey neydi?

Empati. Günümüzde, Kapitalizm’in bize unutturduğu empati duygusu.

Deprem bölgesinde evsiz, ailesiz kalan çocukların çaresi oyuncak değildi. Barınma ve yaşamsal ihtiyaçlarının yanında en büyük eksikleri, yardım edenlerin onlarla empati kuramamasıydı. O çocukların hepsi depremden önce fakir değildi. Aralarında ailesinin maddi durumu çok iyi olanlar da vardı. Ancak deprem, zengin, fakir ayırımı yapmadan tüm yuvaları yıktı.

Şimdi gelelim işin farklı bir boyutuna.

Yaşanan travmanın boyutu çok büyük. O çocukların kendilerini toparlamaları yıllar alacak. Yaşadıkları felaketi ömür boyu unutamayacaklar. O çocuklar için sanat ve eğitim kurumları para ve ihtiyaç yardımı toplamak, kermes düzenlemek, deprem bölgesinden batıya gelen çocukları okullarına almak dışında ne yaptı?

Hiçbir şey.

Şu bir gerçek ki deprem bölgesinden batıya kaçabilen aile ve çocuklar imkânı, arabası olan, batıda tanıdığı olan kişilerdi. Garibanlar ise orada kaldı. Kar altında, derme çatma çadırlarda yaşamaya çalıştılar. Çünkü yapabilecekleri bir şey yoktu.

Maaş, teşvik ve pirim alıp parmaklarını oynatmayan sanatçılarımız ve kurularımız ne yaptı onlar için?

Hiçbir şey.

Yardım parası toplamak için yapılan konserler standarttır. Standart olan bir şeyin o çocuklara ek katkısı yoktur. Proje mantığı ile yapılan, çocukların hem şu an yaşadığı sendromu hem de gelecekte yaşayacakları sendromları atlatmalarına yarayacak eğitim ve kültürel aktiviteler yaptılar mı?

Hayır.

Neden? Standart memur zihniyetine sahip sanatçı ve kurumlar da ondan.

Güneydoğu Anadolu bölgesindeki on bir ilde kıyameti yaşayan çocukları anlamak için illa ki batıdakilerin de o felaketi yaşamaları mı gerekli?

Ne diyelim.

23 Nisan kutlu olsun. Sevinsin küçükler.

Peki ya övünebilecek mi büyükler?

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.