Yazılar

---

Düşlerimizin Sorgulanması…Sayı: - 19.12.2005

---

Müzik setimde; Hymisher Greenburg yönetimindeki European Phılharmonic Orchestra’ın seslendirdiği, Alman besteci Carl Orff’un Carmina Burana’sını dinlerken o müthiş patlamanın, o sancılı yükselişin, o tarihsel genleşmenin, o emperyal depremin, akışın ve gerilimin sesiyle, biran yıllardır sürdürdüğüm o “gizli sorgulamanın” tam ortasına düşüyorum.

Neden diyorum, örneğin perdesi açıldığında ufuklarımızı zorlayacak kadar derin ve etkileyici bir sahnemiz yok?

Neden bir sahne zihniyetimiz yok? Örneğin çağın en önemli kurtuluş savaşlarından birisini yapan bu toplum, neden bu muazzam savaşı sahnesine yansıtamaz?

O savaşın yalnızca birkaç marştan ve siyah-beyaz filmlere yansıtılmış öykülerinden başka, detaylarında nasıl yaşamlar, aşklar ve gizli kahramanlıklar barındırdığını bile, bile, örneğin neden bunlardan bir “yaşam öyküsü” kurup sinemaya ya da düşlerimize yansıtamaz?

Neden milli bayramlardaki resmigeçitler dışında, düşlerimizde böyle bir “kahraman arayışı” yoktur? Neden bu toplum kahramanlarını düşleriyle besleyip, zirvesine ışıklı harflerle yazamaz?

Ne ağır bir sorudur bu…

Bir toplumun geleceğine, ufuklarına bir düş yerleştirememesi, sonrasının düşünü kuramaması, düşlerinin resmini yapamaması ne acılı bir durumdur?

Amerikan Sineması´nın Vietnam Savaşı üzerine kurduğu filmleri düşünüyorum.

Bu filmler sayesinde düş, gerçeği yenmiştir neredeyse…

Bu filmler sayesinde hala Amerikan toplumu Vietnam Savaşı’nı kazandığını zanneder.          

Düşünsenize, yalnızca bir “Rambo” dizisinin yarattığı o asker tipi, sanki Vietnam´da yenilen bir ülkenin askeri değil gibidir. Tam tersine yenilmez bir savaşçıdır o artık…

Nitekim “Vietnam gerçeği”nde yenilen Amerikan askeri, düşler coğrafyasında yarattığı kahramanı Rambo´nun kemiklerinden yeni bir “kahraman” yaratmıştır.

İşte o kahraman bir deniz komandosu olarak, dünyanın öteki ucundan Bağdat´a gelmiştir. Böylece “moral” gerçeği teslim almıştır.

Eğer bilimi ve teknolojiyi de besleyen düş kurmaksa, o zaman her şey çok daha kolay açıklanabiliyor: Örneğin, ilk denizaltı tasarımını, diğer birçok tasarımla birlikte çizen ressam, Leonardo da Vinci ise, düşün ve sanatın neyi beslediği açık değil mi?

Demek ki denizatlıyı bir ressam tasarlayabilmektedir. Çünkü düşlerle oynayabilen odur. Çünkü resim yapmak, düş kurmaktır…

Amerikan ve Avrupa basınından birkaç yıl öncesinin gazete haberleri…

Saddam bir Amerikan ya da İngiliz uçağı düşürene 14 bin dolar verecekmiş…

Şimdi, neden Saddam engellemedi ki o uçakları?

Çünkü o uçakların yüksekliğini Picasso´lar, Gaugiun´ler, Arthur Miller´lar, Joan Baez´lar saptadı çok öncelerden…

Irak´ın yükseklik mezüresi ise sadece Saddam´dı…

İşte yazık olan da burada ortaya çıkıyor, düşünün ki bu toplum yüzyıllarca “yasak olduğu” için resim yapamamış, roman yok, sahne yok, özetle düş kuramamış.

Bu yüzden de “kahramanları”nı birkaç yerel halk söylencesi olarak dağlarda tutabilmiş o kadar… Son otuz beş yılını yalnızca bir “enflasyonla mücadele paranoyası”na indirgemiş bir toplum giderek düşlerini kurutmaktadır.

Bu da, o toplumun ufuklarının daralması, cüceleşmesi, giderek “düş bile kuramayacak” kadar zavallılaşması demek değil midir?

Müzik setimde; Hymisher Greenburg yönetimindeki European Phılharmonic Orchestra’ın seslendirdiği, Alman besteci Carl Orff’un Carmina Burana’sını dinlerken, düşlerimde bu ağır sorular zincirine yanıt arıyorum.

Bulamıyorum!

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.