Yazılar

---

Sahnedeki Asiller İle Yevmiyeliler...Sayı: - 18.10.2006

---

Asil Sanatçının İmtiyazları:
· Ömür boyu maaş garantisi! (Ayda ortalama 2 000 YTL)
· Çalışana ve çalışmayana ömür boyu her yıl dört ikramiye! Hattâ iki de teşvik primi!
· Yıl içinde bol bol rapor alarak işten kaytarma özgürlüğü.
· Kurum doktoruna muayene olma imkânı.
· İstenilen her hastaneye sevk alma imkânı.
· Emekli sandığına bağlı olarak emekli olabilme imkânı.
· Her yıl maaş ikramiye ve teşvik primi alarak dört ay tatil yapma imkânı.

Yevmiyeli Sanatçının Kâbusu:
· Her an işten çıkarılma kaygısı. (Ayda ortalama 400 YTL)
· İkramiye ve teşvik primlerinden mahrumiyet.
· Rapor alma imkânı olmaması. Gerçekten bir aydan fazla hasta olunduğunda işten çıkarılmak.
· Kurum doktoruna muayene olamamak.
· Sadece SSK hastanelerine sevk alabilmek.
· Emeklilik imkânının sadece SSK ile sınırlı olması.
· Her yıl dört ay tatil boyunca ücretsiz ve işsiz kalmak.
· Sürekli öğrenci muamelesi görmek. Küçümsenmek. Asilin yanında ikinci sınıf olmaya sürekli mahkûm olmak.
· Bir gün kadroya girebilme umudunun sürekli kırılması!

Devlet Opera ve Balesi kurumlarındaki bu hazin, vahim ve feci tablo on altı yıldır süregelmekte. On yedi yıldır yevmiyeli olarak çalışan rekor sahipleri de var. Yetişmiş genç sanatçının düştüğü bu durumun sorumlusu hükûmetler. Yevmiyeli sanatçılar asillerden daha az yetenekli değil. Çoğu daha tahsilli, daha eğitimli, daha diplomalı!

Bu durumda onlar kahramanlarımızdır. Onlar olmasa kurumlarımızın bir çoğu perdelerini bile açamaz. Aldıkları yevmiyelerin düşüklüğüne bakmadan tüm enerjileriyle çalışacak kadar asiller. Hükûmetlerin onlardan her gün özür dilemesi ve beş opera bale kurumuna derhal bin adet kadro vermesi gerekir.
Ülkemizde opera ve bale sanatları halâ yapılabiliyorsa bu, yevmiyelilerin sürekli özverileriyle olmaktadır. Bu evlatlarımız her ne kadar hükûmetler tarafından üvey muamelesi görüyor olsa da benim yüreğimde hepsi birer kahramandır, hepsi de asildir. Halen sayıları dokuz yüzü aşmış bulunmaktadır.
Baş rol oynarken ev kirasını ödeyemeyen, anasından gelen tarhanalarla ölmeden sahneye çıkabilme savaşı veren bu fevkalade onurlu insanlar bizim yurtaşlarımızdır, bizim sanatçılarımızdır. Onlar baş tacımızdır. Hepsi canımızdır. Yüreğimiz titremektedir sürekli insafsızlığa kurban edilmekte olan bu gururlu insanları düşündükçe. İçimiz sızlamaktadır. Genç sanatçısını yok eden bu anlayış karşısında geleceğin sanatsız olacağını düşünmek beni bedbaht etmektedir.

Bir gün yevmiyeli sanatçılar asil kadroluların imtiyazlarına (çok zayıf bir ihtimalle) kavuştuklarında geçmiş yıllarda yenen haklarını onlara hiçbir hükûmet vermeyecektir. GEÇMİŞİ KAYIP, GELECEĞİ MEÇHUL bu nadide insanlarımızdan her provada ve her temsil akşamında özür dilenmesi gerekir. Ve bir daha onları asillerin yedeği gibi değil, en azından maddi anlamda olmasa da sanatsal adalet adına asillerle eşit şartlarda sahneye çıkartmak gerekir. Hem de sabah akşam empati yaparak, her defasında mahcubiyet duyarak ve kırk kere özür dileyerek.

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.